ฉันเขียนกวีด้วยลมหายใจ ให้เธอเก็บเอาไว้อ่านในวันเหงา แม้วันพรุ่งนี้ไม่มีสองเรา แต่วันเธอเศร้าขอให้อ่านมัน ฉันใช้ชีวิตเขียนบทกวี อารมณ์เหล่านี้นี่แหละคือฉัน ตะโกนฟูมฟายด้วยความเงียบงัน หวังว่าสักวันเธออาจเข้าใจ ยามเธอสนุกสุขสันต์เต็มที่ คงอ่านกวีของฉันไม่ไหว อารมณ์เรื่องราวคงไม่เข้าใจ อาจแปลไม่ได้สักบทกวี แต่หากวันใดเธอจมกองทุกข์ วันที่ความสุขโยกย้ายหน่ายหนี อารมณ์โศกเศร้าของเราที่มี จะไขกวีเข้าใจร่วมกัน ฉันใช้ชีวิตเขียนบทกวี เธออาจจะมีวันเข้าใจฉัน ซ่อนเสียงร้องไห้ในวรรคคืนวัน ใช้ความเงียบงันกลั่นหยาดกวี
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์ 15 ส.ค. 2547 14:42 น. - ID 59139 
916
5
0
15 สิงหาคม 2547 14:51 น. - comment id 312263
ใช้ภาษาสวยจังค่ะ ชอบ
15 สิงหาคม 2547 15:04 น. - comment id 312267
หน้าส่วนตัว
สวัสดีค่ะคุณวิสกี้ เลอ ฟองเบียร์
เราชอบกลอนของคุณเกือบทุกชิ้นงานนะคะ
แต่อาจคอมเม้นท์ไม่ได้หมดเพราะงานของคุณเยอะเหลือเกิน
เอาเป็นว่าถูกใจค่ะ
ขอบคุณค่ะ
15 สิงหาคม 2547 15:21 น. - comment id 312277
้้เขียนได้กินใจมาก๚ะ๛ size>
15 สิงหาคม 2547 15:44 น. - comment id 312287
ซึ้งค่ะ + ไพเราะค่ะ
15 สิงหาคม 2547 20:40 น. - comment id 312367
ซึ้งมากๆ โดนเฉพาะตอนนี้กำลังเศร้าๆ ชอบจังครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
