..อกร้าว..รอนางพยาบาล..

..ยาสีฟัน..

ในเวลาโพล้เพล้สายสายลมพัดเมฆมาก่อตัวรวมกัน
จนกลั่นเป็นเม็ดฝนลงมาสู่ดินทุกหนแห่ง
ลมที่เกินขึ้นก็พัดเข้ามาในห้องผมอย่างแรง
ทำให้กรอบรูปที่มีรูปถ่ายของพวกเราอยู่คว่ำลงไป

ผมหยิบมันพลิกขึ้นวางที่เดิม และมองไปที่รูปนั้น
อีกครั้งหนึ่งที่มันให้ผมนึกถึง รูปเธอ เธอผู้ที่ทำให้ใจผมสดใส
ผมเก็บรูปเธอไว้ในกระเป๋า-กระเป๋าที่มีแค่รูปเธอคนเดียว..และเก็บไว้ในใจ 
เธอผู้ที่ทำให้ผมยิ้มได้ยามทุกข์ใจ..คนที่ผมรักสุดหัวใจ

เธอผู้ที่แนะนำให้ตัวผมมองโลกในแง่ดี 
ให้ออกไปต่อสู้กับปัญหา เธอผู้ที่นำความงดงามของจิตใจ
เธอมาให้พวกผมได้สัมผัส เธอผู้ที่มาเปลี่ยนแปลงชีวิตอันไร้ค่าให้สดใส
แต่เธอคงคิดที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา 

ฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาปานจะฉีกสมุดที่อยู่ในดงหญ้าข้างๆ
มันว่างไว้บนทางเท้าเล่มนั้นให้ขาดยุ้ยเป็นส่วนๆ..ด้วยแรงของมันที่ตกลงมา 
แม้จะผ่านลมฝนลมหนาว มานานเท่าใดสมุดเล่มนี้ก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่จากลา
พร้อมกับรอยหมึกคำสัญญาที่อาจจะเป็นจริงได้เพราะผมรักเธอคนเดียวตลอดไป

แล้ว คำว่ารัก บางคนคิดว่าเป็นความรู้สึกที่ไม่จำเป็นต้องพูดมา 
แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่ามีบางคนใช้ชีวิตเพื่อเสาะหาคำๆนี้อยู่เรื่อยไป
เมื่อคุณมั่นใจแล้วคุณควรที่จะพูดออกไปดีกว่าที่จะต้องมานั่งเสียใจ
เพราะว่าวันนี้อาจเป็นวันที่ สาย เกิน ไป สำหรับผมที่อาจเหลือเพียงแค่ความทรงจำ