คืนฝนพรำกับน้ำตาดาว

นภาฉ่ำโอ้อกช้ำน้ำตาดาว
ระยิบราวเกล็ดแก้ววาวแววใส
จากเวหาสู่ภิภพจบครรลัย
เพ่งพิศคล้ายม่านวารีนทีริน
ด้วยหทัยพะวงไปให้โศกศัลย์
ฤาราตรีมิมีวันจักสูญสิ้น
มิตระหนักสักเพลาเป็นอาจิณ
ยอมให้รักโบยบินด้วยขลาดใจ
ยินเพียงเสียงกังวานก้องในดวงจิต
แม้หลับตาเพียงนิดคิดหวาดไหว
กระไรเลยหยาดฝนช่างเป็นใจ
ให้น้ำตาตกในดังสายธาร
เคยรำลึกถึงเจ้าเคล้าจอมขวัญ
ณ วันนั้นทุกคำล้วนฉ่ำหวาน
นับแต่นี้แม้สายฝนงามตระการ
มิอาจต้านความร้าวรานในห้องใจ
โอ้ยามใดสายน้ำจักหวนกลับ
เหมือนเขาเลยลาลับไปหนไหน
ขอพิรุณลาร้างห่างกันไกล
ดังหัวใจเขาจรไปไม่หวนคืน

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

soulmate 7 ส.ค. 2547 14:27 น. - ID 58664

852

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/58664 ที่มา: สายฝน , soulmate

comments powered by Disqus

Robert TingNongNoi

7 สิงหาคม 2547 15:49 น. - comment id 308056


ถ่ายทอดอารมณ์และเลือกใช้คำได้ดีมาก
เลยครับ กลอนออกมาไพเราะงดงามมาก ๚ะ๛

size>

ลอยไปในสายลม

7 สิงหาคม 2547 17:51 น. - comment id 308116

อย่าร้องไห้นะคะ ยังมีเพื่อนอีกหลายคนเป็นกำลังใจค่ะ

=_+ VeNuS +_=

7 สิงหาคม 2547 19:57 น. - comment id 308170


สู้ๆนะคะ 

วีนัสเป็นกำลังใจให้

วีนัสก่ะเจ้า

ฤกษ์ ชัยพฤกษ์

7 สิงหาคม 2547 20:34 น. - comment id 308181

ความรักคงจะเป็นเช่นสายน้ำ
ไม่ไหลกับทวนซ้ำมาที่เก่า
เหลือแต่รอยแผลรักอยู่นานเนาว์
ตราบจนเท่าชีวิตจะปลิดปลิว........

อย่าอาวรณ์ไปเลย คนหัวอกเดียวกันยังและยังคอยคนที่เข้าใจ