ฉันไม่มีตัวตน ทุกคนจึงไม่สนใจ

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

โลกกลม-กลม
ความขื่นขมไม่เคยหายไปไหน
ถ้าอยู่ใต้ดินคงไม่มีอากาศหายใจ
จึงต้องเผชิญหน้าทุกครั้งไปเพราะไร้หนทาง
อารมณ์วูบหนึ่ง
เปลี่ยนคนๆนึงได้ไร้สิ่งใดกีดขวาง
พอตอนนี้นึกย้อนภาพกลับไปก็ไม่เลือนลาง
ความทรงจำที่ไม่เคยจาง ยิ่งทำให้อ้างว้างทุกที
เพลงที่เคยว่าเพราะ
ทำไมไม่เหมาะกับเวลานี้
อะไรที่เคยฝัน เคยเป็นเงา ตอนนี้ไม่เหลือรากเหง้าจากสิ่งดี
เพลงสุดโปรดที่ฟังเป็นปี แต่ตอนนี้ไม่มีความหมายอะไร
ใจที่แข็งแกร่ง
แต่ตอนนี้ไม่รู้จะเอาแรงมาจากไหน
ถึงแม้จะลืมตาก็ใช่ว่าจะยังมีลมหายใจ
ไม่ว่าจะไปที่ใด ก็มีแต่วิญญาณไป ใช่ตัวเรา
วันผ่านไปแต่ละวัน
เหมือนว่าฉันนั้นโง่เขลา
ไร้คนสนใจ ไม่เห็นใคร แม้เงา
อยากตะโกนออกมาทุกคราว เมื่อความเหงาเข้าใกล้กัน
ฟ้าสางของรุ่งอรุณ
ก็ไม่เคยมีความอบอุ่นให้ฉัน
เป็นคนเลือดเย็น ดื่มเลือดเซ่นพระจันทร์
ไม่เคยรู้จัก ทรมาน เพราะสิ่งที่ต้องการ ไม่เคยผ่านเข้ามา
เพราะเป็นคนไร้เงา
ใครเขาจึงไม่มาหา
สีแดงเลือดจากดวงตา
ปลุกเราล่าด้วยแสงส่องของพระจันทร์
เป็นคนแบบนี้ก็มีความรู้สึก
ไม่อยากให้เธอปิดผนึกความเป็น ฉัน
แค่โลงศพปิดฉันก็พอ ขอเธออย่าปิดใจไม่รักกัน
แต่ก็รู้ถึงความสำคัญ เธอกับฉัน ต่างกันเหลือเกิน