วันที่ 8 กรกฎาคม ตี หนึ่งกว่ากว่า ฝนโปรย ลงจากฟ้าอีกแล้ว ฉันยังนอนไม่หลับเหมือนเคย ทั้งที่ปิดไฟเพื่อที่จะเข้านอน เพื่อพักผ่อนร่างกายอ่อนล้า จากการงาน ลุกขึ้นเปิดประตูระเบียงห้อง นั่งมองสายฝนโปรยจากฟ้า เป็นสายสาย มันก็สวยงามอีกแบบ ยามโปรยปลาย ต้องแสงไฟ จากอาคาร ด้านหน้า ใจก็ เหงาเหงา หากมีเสียงเพลงเบาเบาคงเข้ากันดี เอื้อมมือหยิบแผ่นซีดี เพลงบรรเลง Cuban Song อันที่จริง เพลงมันเหมาะกับบรรยากาศ ชายทะเลมากกว่า เปิดฟัง พอทดแทนกันได้ คลอไปกับสายฝนพรำ ใจมันแค่เหงา แต่ไม่ได้ มีความเศร้าซ่อนไว้ คงชาชินกับสิ่งที่ผ่านไป และจะรอสิ่งใหม่ ที่เข้ามา ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่ ใจยังสู้ แม้มันจะเหนื่อยล้า ยังเฝ้าคอย ที่จะค้นหา แม้จะมีน้ำตา อีกครั้ง ก็ทำใจ และกับสิ่งที่ผันผ่าน จะเนินนานเพียงใดจะเก็บไว้ เพื่อจะได้บทเรียนที่สอนใจ ใช่เพื่อ มาตอกย้ำช้ำใจตน คงจะมีวันสักวันเป็นฉันบ้าง มีคนเดินเคียงข้าง บนเส้นทางที่สับสน คอยเป็นเพื่อนปลอบใจยามร้อนรน คงจะมีสักคนที่เข้าใจ ฉันจะก้าวออกไปจากใจเหงา และเฝ้ารอ คนคนนั้นไม่หวั่นไหว ไม่คิดถึงคนเก่าลาร้างไป เพื่อจะเริ่มใจดวงใหม่ เพื่อฉันเอง
sandsun 8 ก.ค. 2547 12:48 น. - ID 56766 
934
5
0
8 กรกฎาคม 2547 14:16 น. - comment id 294958
พรรณาได้ดีมาก สมที่คอยรออ่าน๚ะ๛ จาก DustmooM ( เจ้าเก่า )
8 กรกฎาคม 2547 15:46 น. - comment id 294987
ขอบคุณที่คอยอ่านครับ คุณRobert Tingnongnoi นาน นาน เข้ามาเขียนสักครั้ง แต่เรื่องเข้ามาอ่าน อ่านทุกวัน และของหลายคน ครับ คงจะได้อ่านของคุณบ้างครับ
8 กรกฎาคม 2547 17:37 น. - comment id 295044
เมื่อวาน หลับตั้งแต่หนึ่งทุ่ม ตื่นอีกทีตอนเสียงฟ้าร้อง ฝนตกหนัก จากนั้นก็นอนไม่หลับ ถ้าจะให้นึกย้อน .. ครั้นมัธยมต้น ภาพของเด็กหญิงคนหนึ่งหลังเลิกเรียน เน็คไทถูกพับเก็บใส่กระเป๋าหนังสือ แขนเสื้อพับทบระดับข้อศอก ชายเสื้อรุ่ยออกนอกกระโปรง เม็ดเหงื่อพราวเต็มหน้าซึ่งมอมแมม หลังซ้อมกีฬา สภาพก็เป็นอย่างนี้เหมือนทุกๆวัน กระเป๋าใบใหญ่ซึ่งดูเหมือนจะหนักอึ้งกว่าตอนขาหิ้วมาในตอนเช้าทำให้ระยะทางที่เดินกลับบ้าน เหมือนจะยืดไกลกว่าเดิม กระจกเงาที่ร้านขายทอง ฉายภาพสะท้อนให้เห็นซึ่งภาพนั้น มันช่างตัดกันกับภาพที่เดินผ่านตอนขามาโรงเรียนเหลือเกิน ดูแตกต่างกันมากมาย ภาพเด็กหญิงในยามเช้าที่แต่งกายชุดนักเรียนเรียบร้อย แขนเสื้ออยู่ระดับข้อมือ ปลายเนคไทอยู่ระดับของกระโปรง ผมเปียทั้งสองถูกถักรวบไว้สวยงาม และเสื้อสอดชายที่กระโปรงเรียบร้อย... เป็นเช่นนี้ เมื่อตอนนั้น เขา เกิดวัน-เดือน-ปี เดียวกัน ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนแล้ว เขาจากไปไกล เกินกว่าจะรู้ได้ว่าอยู่แห่งหนใด จากไป เพื่อที่ให้โอกาสเด็กผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตต่อไป เขาจะรู้หรือเปล่าว่า.. เส้นทางที่เขาเลือก และเส้นทางที่เขาเลือกให้ เด็กผู้หญิงคนนั้นมีความยินดีในเส้นทางนั้นหรือเปล่า ... เขาจะรู้ไหมหนอ ? ถ้า .. เหตุการณ์นั้นไม่เกิดขึ้น เขาก็คงไม่ต้องจากไป .. และถึงแม้ว่าการสูญเสียครั้งนั้นจะมีอยู่ในช่วงที่เด็กคนนั้นปล่อยให้ความทรงจำเป็นที่ว่างเปล่า กระนั้น..ทุกครั้งที่นึกถึง ก็ไม่เคยเลยที่จะไม่ปวดหนึบที่หัวใจ หากปาฏิหาริย์มีจริงสิ่งที่อยากให้เกิดขึ้น ก็คือ..อยากให้เขากลับคืนมา .. ได้โปรดคืนเขามา .. ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน ที่ต้องจมกับความรู้สึกนั้น ไม่รู้ว่าจะมีปาฏิหาริย์ เกิดขึ้นหรือเปล่า รู้สึกเหมือนสำลักน้ำ หายใจไม่สะดวก และก็หลายครั้งอีกเช่นกัน ที่มองฝ่าความมืดออกไปผ่านระเบียงห้อง ฟ้ากว้างๆสีดำทึม เงาทะมึนของต้นไม้ใหญ่ ทาบตัดกับตึกสูง อ้างว้างชอบกล.. พยายามข่มตาหลับต่อ แต่กลับเหมือนว่าภายในร่างกายถูกปลุกให้ตื่น หรือว่าเสียงที่ไม่ได้ยิน กระซิบกระซาบข้างหู .. อยู่ไหน อยู่ไหน คำถามที่วนเวียนในสมอง คำตอบที่ไม่อยากจะทำความเข้าใจ ทำไมเขาเป็นผู้ที่ต้องไป และทำไมเด็กหญิงคนนั้นต้องอยู่ เขาเลือก หรือ ใครเลือกให้เขา ไม่อาจล่วงรู้ได้เลย .. เสียงหายใจหอบฮั่กฮั่ก ในขณะนี้ เหมือนเสียงสุดท้ายที่ได้ยินในตอนนั้น แขนเล็กๆลากเด็กผู้หญิงขึ้นขอบริมคลอง ผลักขึ้นไปจนร่างพาดที่โคลนแข็ง ส่วนเขา ... พละกำลังที่มีอยู่คงล้าเต็มที ไม่อาจพยุงตัวเองได้ จนกระทั่งค่อยๆจมลงไป เกลียดตนเองที่เป็นต้นเหตุ โกรธพระเจ้าที่พิพากษาเขา ป่านนี้ .. เขาจะอยู่ ณ ที่ใด เขาจะรู้หรือเปล่า ว่าเด็กหญิงคนนั้น คิดถึงเขา และสำนึกเสมอถึงบุญคุณในครั้งนั้น ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่น้อง เป็นยิ่งกว่าเพื่อน .. ชีวิตที่ควรจะเหลือสำหรับเขา หล่อหลอมมาเป็นชีวิตที่เหลือทั้งหมดของเด็กหญิงคนนั้น เหตุใดหัตถ์แห่งความปราณี จึงไม่หยิบยื่นต่อเขา ไยจึงเมินเฉย และปล่อยให้เขาอยู่ลำพัง ณ อีกฝั่งโพ้น ทั้งที่ความจริงแล้ว ไม่ควรจะเป็นเขาเลย อาจจะเป็นเพราะเราเขาจึงดับ ต้องล่วงลับลาไกลไร้ทางฝืน อาจจะเป็นเพราะเขาเรากลับคืน เพื่อขมขื่นต่อไปในชีวิต ( บางทีคนที่ไม่รู้จักกัน .. อาจจะมีความรู้สึกคล้ายๆกันในช่วงเวลาหนึ่ง .. และสาเหตุ อาจจะต่างกัน )
8 กรกฎาคม 2547 18:44 น. - comment id 295080
คืนที่ผ่านมา เวลาที่ผ่านพ้น ลบเศร้าในใจตน ค้นตัวเอง..อย่าเกรงใคร เหนื่อยล้า..หรือเหนื่อยอ่อน ใจรอนรอน..แม้อ่อนไหว แค่บางช่วง..ของหัวใจ มิใช่เรื่องใหญ่..ถ้ารู้ใจตนเอง .............................................
8 กรกฎาคม 2547 19:23 น. - comment id 295097
ความเหงาเข้ายึดติด แนบสนิทชิดเคียงใกล้ ไม่เคยจะจากไกล เพื่อมีใครมาแทนกัน ความเหงาเข้าครอบครอง ความหม่นหมองอยู่คู่ฉัน นอกนั้นไม่มีกัน ฉันคงมั่นนั่งเหงาใจ *-*ดีใจที่ได้เห็นผลงานคุณนะค่ะ มานั่งเป็นเพื่อนร่วมเหงาด้วยกันดีกว่าค่ะ กลอนแต่งได้ดีมากเลยค่ะ*-*
8 กรกฎาคม 2547 21:11 น. - comment id 295219
เหมือนกับเราตอนนี้ คอหอยตีบตัน
8 กรกฎาคม 2547 23:16 น. - comment id 295334
คุณอัลมิตรา..... อย่าโทษตัวเองกับสิงที่ผ่านไป ความทรงจำที่โหดร้าย บางครั้งยังมีความงดงาม ซ่อนอยู่เสมอ คุณ magic เยี่ยมเสมอกับสิ่งที่คุณ เขียน โดยเฉพาะเวลาจับคู่กับ คุณผู้หญิงไร้เงา อย่างน้อยในโลกใบนี้ ยังมีเพื่อน เสมอ คุณผู้หญิงไร้เงา ไม่รู้สิว่าความเหงา ชอบมาเยือนนักเวลานี้ เสียงเพลงอาจจะดีที่สุดในช่วงเวลาหนึ่ง แต่คงทดแทนไม่ได้กับการที่มีเพื่อนคุย คุณ ฤกษ์ ชัยพฤกษ์ บางวันก็เป็นเช่นนี้ แหละครับ นั่งมองสิ่งที่ผ่านตา ก็รู้สึดหว้าเหว่ ได้ โดย ไม่ต้องมีใครมาทำ ขอบคุณทุกคนครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
