กี่ครั้งที่บอกกับตัวเอง ว่าฉันเก่ง..ต้องยืนอยู่ให้ไหว เกิดมาก็ไม่มีเขาเข้ามาป้วนเปี้ยนหัวใจ แต่แล้วทำไมยังงมงายอยู่ได้ตั้งนาน เหมือนจงใจเลือกที่จะเจ็บ เอาภาพเธอมาเก็บเพื่อต่อเติมความร้าวฉาน ฉลาดเรื่องอื่น ยกเว้นการเหยียบยืนบนความร้าวราน ตัวเองอยู่ไหน?ลืมได้ตั้งนาน ปล่อยให้คนหยาบกร้านครอบงำหัวใจ กี่ครั้งที่บอกตัวเอง กี่ครั้งที่พยายามฮัมเพลงแต่กลับร้องไห้ ได้เวลาแล้วหรือยังกับการลืมความหลังที่ฝังใจ ฟ้าหลังฝนจะดีกว่าไหม--เมื่อเทียบกับอดีตเลวร้ายที่ไม่มีดี