...ตัวอักษร..นิยาย..กับความงมงายของคนโง่...

ผู้หญิงสีม่วง

เช้า..สาย..บ่าย..ค่ำ..ของวันนี้ต่างจากวันนั้น
มีเพียงฉันที่พร่ำรักรำพัน..ถึงความสัมพันธ์ที่เลือนหาย
คำอยากชิดใกล้..เป็นเพียงเรื่องสมมุติที่เธอเขียนใส่ในนิยาย
เรื่องแต่งที่หลอกคนโง่ได้อย่างง่ายดาย..ไม่มีความหมายใดใด
จากวันนั้นจนวันนี้...ต่อให้อยู่ใกล้กันแค่มือคว้า..
ก็คงเหมือนไกล..ไกลจนชาติหน้าก็ไม่อาจพบเจอกันอีกได้
เพราะความรู้สึกคิดคิดนึกนึกที่เธอเคยมี..มันเปลี่ยนไป
ไม่มีเหลือ..ไร้เยื่อใย..ต่างโดยสิ้นเชิงจากที่เธอเคยได้เอ่ยออกมา..
แล้วตัวของฉันจะทำอย่างไรได้ดีไปกว่าการนิ่ง..และงงงัน
เหมือนคำพูดเธอเมื่อวันก่อนเพิ่งผ่านผัน..ไปอย่างช้าช้า
ความรู้สึกอิ่มเอมใจ..เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกมึนชา
ปรับตามเธอไม่ทัน..มันอ่อนและล้า..ไปทั้งกายทั้งใจ
สุดท้าย..มีแต่ตัวฉันที่เจ็บ..ด้วยความโง่งม
หลงตัวอักษร..และเก็บไปชื่นชม..ให้เจ็บจมร้าวไหว
ยึดติดกับภาพความทรงจำ..ที่มันถลำจนฝังลึกลงในใจ
ฉันควรทำเช่นไร..ล้างความรู้สึกก็ไม่ได้..รักต่อก็ไม่ไหว..ทรมาน ..
..............................................................