บนทางเดินแห่งกาลเวลา ทุกรอบหมุนของนาฬิกามีความฝัน ฉันเพียงร้อยเก็บความศรัทธาแห่งคืนวัน ที่ไม่เคยเล่าขาน...บอกกับใคร ทุก ๆ ก้าวก่อนถึงปลายทางฝัน ฉันผ่านคืนวันอันเหน็บหนาวจนหวั่นไหว ทักทายคนรอบข้าง ฉันสบายดีไม่เป็นอะไร แต่กลับมายิ้มเศร้า ๆ ให้กับหัวใจที่อ่อนแรง ฉันรู้...เมื่อถึงเวลาดอกไม้จะบาน เมื่อฟ้าเปิดม่าน เมฆฝนพัดผ่าน พระอาทิตย์จะทอแสง ความศรัทธาจะโบยบินบนฟ้าอย่างกล้าแกร่ง เวลานี้..ฉันเพียงเรียกร้องความเข้มแข็งให้กับคืนมา ปล่อยความรู้สึกให้ออกเดินทาง เผชิญความเหงา อ้างว้าง เหว่ว้า ฉันอยากเรียนรู้ทุกความผิดหวัง...ที่ไม่อาจเรียกอะไรให้คืนมา เดินเดียวดายในสายลมล้าให้ซึ้งใจ อย่าเห็นใจ...อย่าเข้าใจฉัน อย่าปลอบขวัญให้ฉันอ่อนไหว ขอบฝันที่ยาวนาน..ฉันอาจพ่ายแพ้อีกหนทางไกล ขอได้โปรดอย่าเสียใจ..อย่าร้องไห้เพื่อฉันเลย
20 พฤษภาคม 2547 15:17 น. - comment id 271283
จับใจกับทุกถ้อยคำของกลอนค่ะ แต่งได้ไพเราะและความหมายดีมาค่ะ ขอเก็บเอาไว้นะคะ ^ ^ มาทักทายค่ะ
20 พฤษภาคม 2547 16:19 น. - comment id 271305
แต่ได้ไพเราะจังเลยค่ะ ..**แวะมาทักทายนะคะ** วีนัสก่ะเจ้า
20 พฤษภาคม 2547 18:03 น. - comment id 271356
กลอนแต่งได้ลึกซึ้งจัง.... -------- บนเส้นทาง... ความเหงา อาจไม่มีคำว่า -เรา- ตลอดเส้นทางฝัน อาจไม่มีคำว่า -รักนิรันด์- ให้ ได้ยินกัน เหลือแต่คำว่า -ฉัน- กับคืนวันที่นิรันด์เท่านั้นเอง
20 พฤษภาคม 2547 18:34 น. - comment id 271371
แต่ได้ดีมากครับ เป็นกำลังใจให้ครับ *_-? แวะมาเยี่ยมครับ
20 พฤษภาคม 2547 20:10 น. - comment id 271410
ร้องไห้อีกแล้วหัวใจ หวั่นไหวอีกแล้ววันนี้ เสียดายวันเวลาที่เคยมี ให้กับคนไม่ดีอย่างเธอ ยิ่งอ่านเมกยิ่งเศร้าอ่ะ ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกได้ดีมากครับ เมกก็อยู่ในอารมณ์นี้เหมือนกันครับ
20 พฤษภาคม 2547 22:26 น. - comment id 271532
ในหนทาง วางปู สู่ความฝัน ไยเธอนั้นก้าวสู่ทางอันหนาวเหน็บ ขอแบ่งปัน ความเดียวดาย แค่ปลายเล็บ หวังความเจ็บปวดเจ้าบรรเทาลง
20 พฤษภาคม 2547 23:24 น. - comment id 271561
เพราะคะ อ่านแล้วเศร้าตามไปเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ.... แวะมาทักทายกันค่ะ...^_^
21 พฤษภาคม 2547 00:09 น. - comment id 271591
มาอ่านบทกวีเหงาๆ ... บรรยากาศรอบตัวนี่ก็เหงามากเลยละ
21 พฤษภาคม 2547 13:40 น. - comment id 271873
เพราะในความหมายของคำมากค่ะ งามในความรู้สึก เขียนได้ดี มากเลยค่ะ แวะมาทักทาย และให้กำลังใจ นะค่ะ -`๏ิ__ิ`๏
21 พฤษภาคม 2547 14:53 น. - comment id 271897
บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน เพียงทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ฉันหนาว ...และเหงาเหลือเกิน ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว ...จนล้าสิ้นแรง ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์ จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย ปีกของฉันมันหนัก บินต่อไม่ไหว จะขอพักกายชั่วกาล ขอบคุณทุกคนเลยนะคะที่เข้ามาทักทายที่เข้ามาแวะเยี่ยมเยียนที่บ้านแอ็ปเปิ้ล เพียงคนเดียว วีนัส กวีบ้านไร่ อิมเมจ พี่ดอกแก้ว ฟ้าสีคราม&กล้าตะวัน และเมกกะ ความเหงาอยู่ได้ไม่นานหรอก ไปไปมามา จ๊ะ มันเป็นสาระของชีวิตนะจ๊ะ ขอบคุณพิเศษสำหรับลุงชัย ที่อาสามาช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวด หนูไม่เป็นไรหรอกคะ แค่ช่วงนี้ซึม ๆ ไปนิดนะ เดี๋ยวก็หาย ลุงชัยรักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองดี ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ขอบคุณพันดาวจ๊ะ บางครั้งช่วงเวลาหนึ่ง เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ตัวคนเดียวลำพังบ้าง ไม่งั้น หากไม่รู้จักเจ็บปวดก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีดีทีมีมาตลอดนะคะ
21 พฤษภาคม 2547 22:48 น. - comment id 272130
ชอบกลอนนี้จัง.. ชอบมากๆ เลยคับ..แต่งดีซะยิ่งกว่าดีอีก ขอเก็บนาคร๊าบ.. ชอบๆๆๆๆ ^_^
23 พฤษภาคม 2547 11:34 น. - comment id 272905
แวะมาอ่านอีกรอบ ขอบอกว่า เพราะจังเลย.. ขอเก็บน่ะ
1 มิถุนายน 2547 13:38 น. - comment id 278146
^_____^ ขอบคุณคะที่ชอบ บทกลอนนี้ เป็นบางช่วงอารมณ์ ที่ไม่อยากทำให้ใครเข้าต้องผิดหวัง กับตัวเราซ้ำแล้วซ้ำเล่านะ แม้รู้ว่าทุกชีวิต ทุกความรู้สึก จะมีเส้นทางต่างกัน แต่มีคนไม่น้อยที่เค้าต่างเป็นกำลังใจให้เรา จึงไม่อยากให้ต้องร้องไห้เสียใจกับบางสิ่งที่เราทำ
4 มิถุนายน 2547 18:17 น. - comment id 279980
ตราบเท่าที่ท้องฟ้ายังคงกว้าง... ฉันก็ยังอยากจะสร้างฝันอันสดใส เมื่อรักใครได้หมดหัวใจ แล้วทำไมไม่รักตัวเองบ้างละครับ ตราบที่ทะเลยังมีคลื่น อย่าได้หวังว่าชีวิตจะราบรื่นเสมอไป ร้องไห้เสียใจเปลี่ยวเหงา แต่ไม่ได้มีแต่เราที่เป็นอย่างนี้ เตือนตัวเองให้ดี ชีวิตนี้เป็นเธอลิขิตเอง
10 ธันวาคม 2547 17:11 น. - comment id 283494
^_____^ จดจำได้ทุกคำพูดเลยคะ ขอบคุณนะไหน คิดถึงมาก ๆๆๆ