ไตรภาคแห่งวสันตฤดู(รสขม)

ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม

มาถึงรสสุดท้ายกันแล้วนะคะ รสขม
ตามสัญญา ที่ว่า จะเอาแบบ เศร้า จนเข้าไส้
หมดบทนี้ คงต้องอำลา ชุด ไตรภาคแห่งวสันตฤดูไปก่อน แล้วพบกันใหม่ นะคะ 
นั่งรถทัวร์มาไกล ...ใกล้...สายฝน
ปิดหน้าต่างตลอด เพราะกลัวสายฝนร่วงหล่น จะเปียกหน้า
ชื้นพอแล้วที่สองแก้ม...รื้นน้ำตา
หนาวพอแล้ว ไม่อยากให้สายฝนร่วงหล่นมาเปียกเปื้อนใจ
ยังไม่เข้มแข็ง พอจะอยู่ได้คนเดียว
กับฤดูฝนแรก ที่ชีวิตต้องโดดเดี่ยว โดยไม่มีเธอเคียงใกล้
เคยชินมานาน...กับการมีเธอ...เอาใจ
เธอก็รู้นี่นา ฉันนอนคนเดียวไม่ได้ ถ้าฟ้าร้องเสียงดัง
ยังคิดถึงนะ ...แม้หัวใจเธอเป็นของคนอื่นไปแล้ว
แม้ฉันทำได้แค่ หลบมากับหัวใจแผ่วๆ ...ที่เต็มไปด้วยความหลัง
ฉันกลัวแค่ไหน...แล้วใคร จะสนใจฟัง
มีแต่ความปวดร้าวที่ล้นหลั่ง ไร้ที่ไป
นึกถึง วันที่ปุเลงๆไปกับเธอทุกที่
มือสะพายเป้ ...นั่งรถทัวร์กันสองคนแบบนี้ ฉันนั่งซบไหล่
เธอร้องเพลงนักเดินทาง....กล่อมหัวใจ
ฉันยิ้ม......อิ่มเอมใจ....ฟ้าร้องเสียงดังแค่ไหน ...ฉันไม่กลัว
ฤดูฝนคราวนี้....ไม่เหมือนคราวก่อน
มีเพียงฉัน นั่งซุกตัว หลบภาพร้าวรอน ที่หลอกหลอนไปทั่ว
ที่นั่งข้างๆฉัน ว่างเปล่า...เดินทางลำพังมาเก็บภาพวันเก่า...เหงา...กลัว
ย่ำสายฝนเก็บภาพความรักเก่าๆ....ที่ตกหล่นไปทั่ว...
.....เก็บไว้ใช้ปิดรูรั่วๆของหัวใจ
 (ไม่ให้ฝนมันหยดลงมาเปื้อนใจฉันยังไงล่ะ......)
                                  ..........สวัสดี ค่ะ ............