บนที่ 2 (บทจบ)

ตฤณ

บทที่  2
ฉันรอซึ่งการติดต่อ หากแต่เขาเงียบหายไป และฉันเองก็ไม่อยากติดต่อไปก่อน จึงปล่อยหัวใจไว้อย่างนี้
  ฉันรู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหน...
ทั้งหมดของหัวใจก็ไม่ได้เป็นเจ้าของ
เราเคยคบกันแล้วเธอก็บอกให้ปรองดอง
ในลักษณะพี่ชายและน้องสาวที่แสนดี
ฉันทนรับกับการตัดสินใจ...
คงเพราะไม่เห็นค่าอะไรถึงเฉยเมยได้ขนาดนี้
จึงเริ่มตระหนักได้ว่า ~รัก~ มากขึ้นทุกที 
แม้ว่าพี่ชายที่แสนดีจะเก็บคำว่ารักที่มีไว้ในใจ
สัมผัสได้ว่าเธอก็รู้สึกเช่นกัน...
จึงทำหน้าที่รอคอยเส้นทางฝันด้วยหัวใจที่แจ่มใส
ไม่นานนักหรอกที่น้องสาวคนนี้ก็จะเป็นฝ่ายไป
ถ้าหากไม่แน่ใจ ในรักของพี่ชาย...
---*---
โง่..งี่เง่า..ที่สุด...
บอกตัวเองให้หยุดความคิดที่ฟุ้งซ่าน
เขาไม่รักเราแล้ว ไม่ต้องการเราแล้วมาตั้งนาน
แล้วก็กลับมาซมซาน ร้องไห้ฟูมฟาย
พี่ชายที่แสนดีสุดที่รัก...
น้องสาวคนนี้ช่างโง่นักรู้เมื่อสาย
พี่จะทิ้งน้องไปก็ได้ไม่เคยว่าอะไร
แต่อย่าจากไป .. จากไกล อย่างนี้เลย
พี่ไม่เคยแม้แต่จะส่งข่าว..
แล้วใครเล่าเฝ้าบอกให้รอกลับนิ่งเฉย
น้องสาวคนนี้เฝ้ารอแล้ว เหมือนอย่างเคย
พี่ไม่เอื้อนเอ่ยคำว่า รัก ..แม้สิ้นใจ..
ข่าวคราวของพี่เข้าหูน้อง...
ทำไม่ได้หรอกที่จะไม่ร้องห่มร้องไห้
ทิ้งกันไปก็ได้...แต่อย่าร้างห่างไกล
อยู่ให้เห็นหน้าอีกได้ไหม .. พี่ชาย .. พี่ชาย ..
---**---
ไม่รู้จะทำยังไง 
เสียใจกับการจากไปคราวนี้
กระทันหันโกหกกันสิ้นดี
แล้วอย่างนี้ฉันจะอยู่ยังไง
พี่ชายคะ...
น้องสาวคนนี้ไม่มีอะไรจะมอบให้
หากแต่จะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดเรื่อยไป
จนกว่าพี่ชายจะหันกลับมายิ้มให้ อีกครา..
พี่เขาจากไป แล้วก็ไม่เคยบอก เคยพูด พี่เขาเงียบหายไปเฉย ๆ รู้ข่าวอีกที ทั้ง ทั้งที่เป็นคนที่รักแท้ ๆ กลับไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ยังมีหน้ามาน้อยใจ งี่เง่าที่สุดเลย แล้วจะทำยังไง พี่เขาไม่บอกเลยว่าจะให้รอต่อไปไหม จะให้กอดพี่เขาแล้วร้องไห้ พี่เขาก็ไม่กลับคืนมา แล้วจะทำยังไง ไม่รู้เลย อ่อนแอก็ร้องไห้ ไม่ได้ช่วยอะไร แต่เวลาคิดถึงพี่เขาก็ต้องทำอย่างนี้ อยากให้พี่เขารู้เหลือเกินว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราแสนงอน คอยแต่ตัดพ้อพี่เขา ไม่ได้บอกความรู้สึกให้แน่ชัด แล้วทีนี้พี่เขาไม่อยู่ให้บอกแล้ว พี่เขาไม่อยู่แล้ว Hmm Hmm