ข่มตาอย่างยากเย็น ด้วยเห็นเธอในห้วงนึก คิดถึงอย่างล้ำลึก ตกดึกยังหลับไม่ลง โทษเธอก็ไม่ได้ เจ้าหัวใจเฝ้าลุ่มหลง ฝันเพ้อละเมอคง- กรงความรักที่กักใจ ตื่นมายังเห็นภาพ ดุจคำสาปเธอเสกไว้ ทุรนทุรายไป ลมหายใจใฝ่เพียงเธอ นรกฤาสวรรค์ มาลงทัฑณ์ให้คอยเก้อ คอยรัก ... คอยเพียงเธอ น้ำตาเอ่อ ... เธอใช่คืน
3 พฤษภาคม 2547 15:08 น. - comment id 259326
ยังจำภาพวันเก่า ที่สองเราเคยชิดใกล้ แต่นี้ตลอดไป ภาพในใจไม่เคยลืม ภาพเก่าเรายังจำ กับน้ำคำที่แสนปลื้ม ทั้งที่จริงต้องลืม แต่แอบปลื้มลืมไม่ลง *-*แต่งได้ดีมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ*-*
3 พฤษภาคม 2547 15:11 น. - comment id 259330
คุณ ผู้หญิงไร้เงา คุณไว้อีกแล้วนะ! จะทำสถิติโพสเป็นแรกเลยใช่มั๊ย? ^__^
3 พฤษภาคม 2547 15:23 น. - comment id 259340
**คนที่ควรลืมไม่ลืม คนที่ควรจำไม่จำ***
3 พฤษภาคม 2547 15:24 น. - comment id 259341
คุณ อัณณพ อย่างนี้แหละค่ะ ... คนเรา อยากลืมกลับจำ ... อยากจำกลับลืม มาเยี่ยม Completely เป็นบทที่ 2 แล้วนะ! ขอบคุณค่ะ
3 พฤษภาคม 2547 15:39 น. - comment id 259361
ไม่ผิดอะไรถ้าจะเก็บไว้นี่นะ อย่าลืมเลยค่ะ ถ้ามันทรมาณกว่าจดจำไว้ มาชื่นชมผลงาน
3 พฤษภาคม 2547 15:45 น. - comment id 259372
คุณ นางฟ้าซาตาน ขอบคุณค่า
3 พฤษภาคม 2547 17:53 น. - comment id 259497
สาปรัก ถูกสาบด้วยความรัก ยังดีกว่าถูกสาปไม่ให้รัก นี่คะ แวะมาทักทายค่ะ
4 พฤษภาคม 2547 03:34 น. - comment id 259898
ช่างเป็นภาวะทุกข์ทรมาณ ที่อยากจะคว้านภาพเขาออกจากใจ แต่น่าเศร้ามิอาจจะทำได้ จึงคล้ายคล้ายใครคนหลงถูกลงทัณฑ์ เขียนได้ดีมากค่ะ มาเยี่ยมดึกอย่าว่ากันค่ะ
4 พฤษภาคม 2547 16:26 น. - comment id 260356
คุณ ชาติกานต์ อืม ... ก็จริงนะคะ ... ความรักแม้จะเจ็บปวด ... แต่ก็อ่อนหวาน แต่กับบางผู้คน ... การไม่รู้จักความเจ็บปวดแห่งความรักเลย ... น่าจะเป็นการดีกว่า ถ้าคนๆนั้นมีอยู่จริง ... ก็เป็นคนที่น่าสงสารทีสุดเลยนะ ... ว่ามั๊ย? คุณ ทิกิ แหม ... โอเล่จะว่าอะไรพี่ได้ละคะ ... มาเยี่ยมกันก็ดีใทบแย่แล้ว ... ดึกแค่ไหนก็เถอะค่ะ