กว่าจะรู้..ก็สายเกิน

มัทนา


...สายธารา รินระเรื่อย เอื่อย เอื่อย อ่อน
ลมสะบัด พัดวอนเว้า เคล้าใบไหว
ระลอกคลื่น ครืนครืนรับ กับฟ้าไกล
นกบินไป พร้อมเป็นหมู่ เคียงคู่กัน
ลมหายใจ กับชีวิต ที่คิดผ่าน
ภาพวันวาน ฉายซ้ำ ณ ใจฉัน
น้ำใจดี ที่เธอยื่น และยืนยัน
ลมรำพัน ย้ำว่ารัก ยังปักทรวง
กว่าจะรู้...ก็สาย ไปหรือเปล่า
แดดยามเช้า ช่วงบอกที ว่าห่วงหวง
ฝากสายลม กระซิบรัก กว่าทั้งปวง
วอนดาวดวง ปลอบโยน ยามเศร้าใจ
ก่อนจะรู้...ว่ารัก กลับไม่สน
ด้วยผู้คน ผ่านมาเกินรับไหว
แต่ผ่านมา แล้วเพียง ผ่านเลยไป
เหลือเธอไว้ คนสุดท้าย ที่มีกัน
ขอขอบคุณ ที่มั่นคง อยู่เสมอ
ไม่เลือกเธอ เพียงแค่ อยู่เคียงฉัน
แต่เลือกความ จริงใจ ที่นิรันดร์
คือความฝัน ที่เป็นจริง อิงหัวใจ
				
comments powered by Disqus
  • อาภาภัส

    19 เมษายน 2547 09:03 น. - comment id 249659

    .....เพราะนะ
  • วิจิตร

    19 เมษายน 2547 14:50 น. - comment id 249877

    งั้นไม่รู้ดีกว่าจะได้ไม่สาย

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน