/รู้จัก/สับสน/รัก/

หอยโข่งอกหัก

ฉันสับสนกับการที่เรารู้จักกัน
ฉันไม่รู้ว่เป็นความผูกพันธ์กันแบบไหน
เพื่อน พี่ชาย คนรู้จัก หรือ มากกว่านั้น
...ฉันนับถือ เอาแบบอย่าง หรือเกรงใจเธอ
เธอให้ความรู้สึกอบอุ่น ปกป้อง 
บางเวลา ฉันก็ยิ้มให้กับคำว่า พี่ชาย
...ฉันระบายทุกอย่างให้เธอฟัง
ร้องไห้ให้เธอเห็น เธอคอยยิ้มให้ฉัน
ปลอบฉันด้วยท่าทางที่ฉันคุ้นเคย
อีกเวลา ที่ฉันอยากนั่งคุยไปเรื่อยๆกับเพื่อนคนเดิม
...ฉันคิดถึง ห่วง สนใจ เอาใจใส่
กับเธอคนเดิม หรือบางครั้ง หรืออาจจะตั้งนานมาแล้ว
ฉัน รัก เธอ
แต่ไม่มีเวลาไหนที่ เธอ จะอยู่ในฐานะ คนรัก
เมื่อไหรที่ฉันอยากจะเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอก็รักฉัน
ฉันก็จะไม่มีพี่ชาย ไม่มีเพื่อน ไม่มีเธอ
เพราะเธอไม่ได้ล้ำเข้ามา ไม่ว่าเหตุผลไหน
เพราะอะไร ฉันคงเอ่ยปากถามเธอไม่ได้หรอก
ฉันยอมที่จะสับสนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
ยอมที่จะปวดใจกับฐานะที่เป็นไปไม่ได้
ยอมที่จะขีดเส้นคั่นระหว่างเธอกับฉัน
ยอมที่จะห่างเหิน ยอมที่จะมองดูเธอเฉยชา
จะไม่ถามถึงเหตุผลของเธอ
จะไม่เรียกร้องอะไร ถ้าเธอไม่ต้องการจะให้
ฉันจะรักเธอเงียบๆ ไม่ให้เธอรู้
รู้ไว้แค่เธอมี น้องสาว และ เพื่อน
ถามตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงไม่ต่อความผูกพันธ์ไปล่ะ
คงเพราะ ฉันไม่อยากมีเธอใกล้ตลอดเวลา
ในฐานะ ของคนรู้จัก
19.35 น. 17/4/47