เหลือเวลาอีกนานแค่ไหน...สำหรับฉัน

น้ำตาอาบแก้ม

ก้นบึ้งของหัวใจ...ไม่ไร้เศร้า
ปลูกถ่ายมาเป็นเงา...ติดกายฉัน
สะท้อนลึก..สะท้ายกาย..ไม่คลายพลัน
เงามืดนั้น...อยู่ในมุม...ของหัวใจ
ที่ ๆ ฉันจะสุขได้ยามค่ำคืน
อ้อมแขนยื่น..กอดอุ่น - อุ่น..คุณรู้ไหม
ที่ ๆ ฉันจะร้องไห้มากกว่าใคร
อกกว้าง - กว้างให้พักพ่าย..ร้าย ๆ มา
เสียงที่ฉันจะนึกถึงก่อนหลับฝัน
คือเสียงตอนกลางวัน..คุณห่วงหา
แต่ยามหลับฝันไป...ทุกเวลา
กลับเป็นเสียงแห่งน้ำตา..ว่ารักพัง
สักวันหนึ่ง..ฉันอาจเจ็บกว่าตอนนี้
โชคร้ายที่..ฉันไม่อาจจะหยุดหวัง
สักวันหนึ่ง..คุณอาจทิ้ง..ไม่จริงจัง
แต่ตอนนี้ขอแค่ยัง...ยังมีคุณ
ไม่เคยรู้..ทรมานจะผ่านไหม
จนประสบพบได้...ไว้เกื้อหนุน
ทรมานมากกว่าเศร้า..ที่เจือจุน
ก็คือคุณ...ให้ฉันพบประสบมัน
น่าแปลกนะ...ที่ฉันอยู่ได้ด้วยรัก
ที่ไร้หลัก...พักกาย...คล้ายเหมือนฝัน
น่าแปลกจริง...ยิ่งทุกข์ยิ่ง..เหมือนผูกพันธ์
ไร้ทั้งวัน...ไร้ทั้งคืน...ให้ฝืนกาย
ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น...ในตอนนี้
คงไม่ดีกับตัวฉัน...ฝันอาจหาย
แม้ว่าคุณจะบอกว่า...รักมากมาย
ไม่ได้หมาย...ว่าลมปาก...ยากจะเลือน
ไฟแห่งรักศรัทธาใจใกล้มอดดับ
เสียงเห่รับ...กล่อมน้อง...ที่ร้องเอื้อน
ทุกข์ใด-ใด  ที่คุณป้อง...จ้องมาเยือน
มิอาจเลื่อน...ลัดปัด...ผลัดเวลา