ร้อยจำนรรจ์พันวจีไม่สุดสิ้น

กฤติยา

ร้อยจำนรรจ์พันวจีไม่สุดสิ้น
ร้อยประทิ่นทบทวนถ้อยพิศุทธิ์ศรี
ร้อยประโยคขึ้นเขียนคำกวี
เพื่อยอดเยาว์ยุพดีปรียา
ร้อยหทัยร้อยใจที่เปี่ยมรัก
ร้อยความภักดิ์ร้อยฤดีที่ห่วงหา
ร้อยเอ็นดูร้อยอุระล้นเมตตา
ร้อยพจนาผ่องใสไว้ประทาน
ธูปเทียนทองมองหามาพบเจ้า
โอ้ยอดเยาว์เยาวลักษณ์สมัครสมาน
ความคิดถึงฝากมาหานงคราญ
เยาวมาลย์คนดีมีสิ่งใด
สุทธิจิตสุทธิศรีระพีผ่อง
ธรรมควรครองจิตนี้มิเหลวใหล
หากกำจัดนิวรณ์ไม่มีภัย
โฉมไฉไลควรคู่มองดูธรรม
วอนใจอย่าผลักไสไปมองอื่น
จักขมขื่นหม่นหมองและเจ็บช้ำ
อย่าหลงใหลใฝ่หาแต่น้ำคำ
จงมีธรรมวาสนารักษาใจ
นวลลออขอเถิดอย่าท้อถอย
อย่าใจน้อยให้ขุ่นข้องไม่ผ่องใส
อย่าหม่นหมองตรอมตรมขมหัวใจ
อย่าละทิ้งพระรัตนตรัยนะคนดี
โลกร้อนร้ายหลอกหลอนคลอนไม่หยุด
ทางสมมุติใช่มรรคาพาสุขี
วอนที่รักพิทักษ์ธรรมท่ามฤดี
จงหลีกหนีกามาเยี่ยงสามัญ 
ดวงสุดายาจิตพิสมร
อย่าร้าวรอนวอนเธอหยุดคิดฝัน
เพียงดำรงเมตตาน้อมแบ่งปัน
มิคิดหันคืนสู่ทางมากวัฏฏา
หากจะรักขอเธอรักธรรมพระพุทธ
หทัยเธอจักผ่องผุดดุจอุษา
ส่องรัศมีประกายแก้วดั่งดารา
กัลยามาเถิดจักเพลิดเพลิน
ขอให้นุชรักมั่นองค์ไตรรัตน์
มนะชัดความภักดีไม่ห่างเหิน
มีธารธรรมย้ำบนใจที่ย่างเดิน
เพื่อดำเนินสู่มหานฤพาน
เพียงรักนาฏเช่นมนุษย์ผู้ร่วมโลก
ด้วยจักไม่บริโภคกามสงสาร
เฉกเช่นพจน์สัจจะที่เอื้อนจาร
ปฎิญาณต่อองค์พระปฎิมา
นับตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้
ในฤดีเชิดชูเพียงองค์ตถา
แม้ว่าเคยหวั่นไหวเพียงครั้งครา
แต่ก็เป็นแค่..สัญญาแห่งเงากรรม
........................................๑๑ เมษายน ๒๕๔๗