กะละปังหา งามตามใต้ ใกล้ริมหาด ที่แสงสาด ส่องถึง คะนึงหา เธอรอรักรอใคร ใช้เวลา เธอมองหา มองรัก ยิ่ง กว่าสิ่งใด แม้เธอเกาะ กอดเกี่ยว ใกล้กับหิน ก้านยึดสิ้น สานเกาะด้วย ช่วยยึดไว้ เหมือนยึดรัก ยึดอยู่ ยึดหมดใจ เธอมั่นใจ ในรักไม่หักครื้น ถึงมีคลื่น ในทะเล ที่คอยซัด เธอยังจัด เธอแน่วแน่ ตั้งมั่นไว้ เรียงระยับ พลัดกิ่ง แพร่ด้วยใจ ต้านกระแส น้ำไหล ไม่ไหวเอน
7 เมษายน 2547 00:38 น. - comment id 242591
สวยจ๊ะ งามจ๊ะ.. สวยงาม..ทั้งงาน..และกะ ละ ปังหา... อ่านแล้วอยากไปทะเล.... ชอบจ๊ะ....น่ารักดี... แวะมาเยี่ยม....ชอบชื่อ สิดามัน...จัง.. ดูน่ารักดี...
7 เมษายน 2547 02:02 น. - comment id 242618
ดีค่ะ บรรยายได้สบายใจดี
7 เมษายน 2547 02:04 น. - comment id 242619
ดีค่ะ บรรยายได้สบายใจดี
7 เมษายน 2547 10:59 น. - comment id 242692
ขอบคุณครับ
7 เมษายน 2547 13:59 น. - comment id 242788
เชื่อไหม สิดามัน กลอนบทนี่เพราะที่สุด เท่าที่เธอแต่งมานะเนี่ย กี้
7 เมษายน 2547 14:04 น. - comment id 242790
จริงหรือครับ
7 เมษายน 2547 14:35 น. - comment id 242806
เพราะมากค่ะ.. จับใจใช่เลย... ไม่มีใครรู้ใจเรา...แม้แต่ตัวเราเอง...
7 เมษายน 2547 14:39 น. - comment id 242809
ความรักคือการค้นหา... ได้มาอาจไม่ใช่.. ค้นหาไปไกลเกินฝัน.. รักของเราอยู่ที่ความผูกผัน.. ทุกสิ่งอัน..ล้วนว่างเปล่า...อนิจา... ขอแย้งหน่อยนะคะ......กัลปังหา...มิใช่กะละปังหา..อิอิ... ขอมาอีกทีคงมิว่ากานนะ...
7 เมษายน 2547 15:10 น. - comment id 242829
อ๊า...นึกว่าใคร...ที่แท้ก็ปลาการ์ตูนเพื่อนผม..คุณสิดามันไปทาบทามมาเป็นพรีเซนเตอร์นี่เอง... บทกลอนไพเราะและน่รักมากครับ *-*