ใจเดียว...รักเดียว

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

เมื่อหนึ่งรักปักไว้กับใครก่อน
มิอาจถอนรักนั้นให้พลันหาย
เมื่อรักแล้วยากนักจะกลับกลาย
หรือให้สลายหายไปในใจชื่น
ถึงแม้รักเกิดกับใครที่ใจเกลียด
แม้แน่นเสียดเพียงใดใจต้องฝืน
เพราะรักแล้วไม่อาจย้อนหรือถอนคืน
จึงปล่อยใจให้กลมกลืนกับความจริง
 My only love 
Sprung from
My only hate
เพราะว่ารักจึงพลีกายถวายให้
แค่ดวงใจเจ้ามั่นคงตรงทุกสิ่ง
แม้ความตายจักพรากไปไม่ประวิงค์
ขอแค่เจ้าไม่ทิ้งกันให้หวั่นใจ
อสุชลร่วงรินให้สิ้นคิด
รักหักจิตเราสองต้องหมองไหม้
มีความตายพรากกันให้บรรลัย
เจ้าสิ้นใจจากกันพลันระทม
ทั้งหัวใจตกห้วงที่กลวงมืด
ความจืดชืดเกาะกุมใจให้ขื่นขม
มองรอบกายไม่มีเจ้าข้าเหงาตรม
ใจระบมอยู่เหมือนตายคล้ายๆกัน
ข้าไม่อยากมองฟ้ายืนท้าโลก
ความทุกข์โศกผลาญใจมิใช่ฝัน
รักที่เกิดเพริศพริ้งทิ้งกันพลัน
ข้าโศกศัลย์ตรอมใจตายทั้งเป็น
เจ้าคงอยู่บนฟ้ายิ้มร่ารื่น
ข้าทนฝืนข่มใจให้ยากเข็ญ
เจ้าทิ้งให้แต่ความช้ำสุดลำเค็ญ
ใจข้าเย็นโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
เฝ้าอ้อนวอนมัจจุราชพิฆาตฟัน
ให้วิญญาณข้านั้นลอยไปในเวหา
ขอแค่ร่างที่เป็นเช่นวิญญาณ์
ให้ข้าพบกับขวัญตาที่ข้ารอ
ไม่มีเจ้าขออยู่เดี่ยวอย่างเปลี่ยวคู่
ไร้เจ้าอยู่แล้วไซร้ใจทดท้อ
รักจากใครแทนไม่ได้ ไม่เคยพอ
ข้าขอรอจนวันนั้นในบั้นปลาย