พระอาทิตย์อรุโนทัยทอแสงแรงกล้า จิตใจข้าร้อนทรทนไฟเผา คิดถึงนางที่เคยเอ่ยเผนา อยากแหงนเอาดาราไขว่คว้าไป จันทราเพี้ยงเอียงเอื่อมเหลื่อมเมฆา รำพึงรำพันแต่ดาราเป็นไฉน เก็บของขวัญเป็นความเศร้าไว้ที่ใจ ถึงผลักใสยอมรับจำทนเอา....
7 มีนาคม 2547 21:14 น. - comment id 226596
กลอนนี่เป็นกลอนแรกเลยนะ ... อืม....
7 มีนาคม 2547 21:28 น. - comment id 226604
ขอให้มีกลอนที่2..3..4..5..6..7..8...9..ต่อ ๆ ไป
8 มีนาคม 2547 08:45 น. - comment id 226739
เขียนได้ดีจังคะ
8 มีนาคม 2547 14:40 น. - comment id 226948
แค่กลอนแรกก้อดีมากแล้วอ่ะคะ พยายามต่อไปนะคะ สู้ๆๆๆคะ - - - -
8 มีนาคม 2547 15:26 น. - comment id 226976
จะรออ่าน บทต่อไปนะ ^-^
8 มีนาคม 2547 16:00 น. - comment id 227009
ความคิดถึงมีให้ในใจนั้น มิมีหวั่นเปลี่ยนไปให้ไกลหนา ถึงแม้ห่างเพียงไรเกินสายตา แต่ห่วงหาห่วงใยมีให้กัน *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
8 มีนาคม 2547 16:28 น. - comment id 227043
เขียนได้ดีมากมายเลยค่ะ
8 มีนาคม 2547 17:27 น. - comment id 227080
ขอขอบพระคุณพี่ๆที่เข้ามาเยี่ยมนะครับ จะพยายามเป็นนักเขียนที่ดีอย่างพี่ๆให้จงได้ครับ
8 มีนาคม 2547 22:14 น. - comment id 227284
กลอน เพราะมากคับ ขอให้มีอีกเยอะๆนะคับ จะคอยอ่าน
8 มีนาคม 2547 22:22 น. - comment id 227300
จากใจแจ้งถ้อยแถลง แสดงความบทลำนำ จากใจชอกช้ำกลับอยู่ชูช่อประโคมโฉมไฉล จากใจจริงแจ้งใจพ้องร้องทำนองเสนาะ เพราะเพียงแค่อ่านแก่ตา ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ
8 มีนาคม 2547 22:22 น. - comment id 227301
จากใจแจ้งถ้อยแถลง แสดงความบทลำนำ จากใจชอกช้ำกลับอยู่ชูช่อประโคมโฉมไฉล จากใจจริงแจ้งใจพ้องร้องทำนองเสนาะ เพราะเพียงแค่อ่านแก่ตา ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ