พิกุลทองมาแล้ว...

พิกุลทอง

หอบใจช้ำ กลับบ้าน สถานอุ่น
กลิ่นละมุน แผ่นดินเกิด เพริศสล้าง
หมู่แมกไม้ โบกไหว ไปตามทาง
ความอ้างว้าง หายไป ไม่หวนมา
เสียงนกร้อง ต้อนรับ กลับสู่บ้าน
เสียงลำธาร ไชโย โก้จริงหนา
นิ่งฟังเสียง ธรรมชาติ บาดอุรา
ด้วยจากมา หลายวัน มันน่าอาย
จากพ่อแม่ มาศึกษา หาความรู้
เพื่อเชิดชู วงศ์ตระกูล ไม่สูญหาย
คำนึงถึง แม่พ่อ ท้อแทบตาย
แต่จำต้อง ข่มใจ ไม่กลับคืน
ด้วยเป็นชาย หมายมาด ชาตินักรบ
ข้าจึงต้อง ยอมสยบ ความขมขื่น
สยบให้ ไม่อาลัย บ้านทุกคืน
ทุกครั้งตื่น มาแล้ว แคล้วฝันดี
พิกุลทอง มาแล้ว เจื้อยแจ้วเสียง
มามองเมียง แต่งกลอน วอนสุขี
มาอ่านกลอน ที่เคยพราก ฝากฤดี
มาเยี่ยมชม เพื่อนพี่ นี้แต่งกลอน
เขาหาว่า พิกุลทอง สยองรัก
กลอนคราใด ก็อกหัก รักถ่ายถอน
ถือคติ โลกนี้ คือละคร
จึงร่ายกลอน เป็นเศร้า เคล้าระทม
เขาหาว่า พิกุลทอง เทรจจิดี้ (tragedy)
เพราะกลอนมี แต่อกหัก รักขื่นขม
หากวันใด ใจไม่เศร้า ร้าวระบม
วันนั้นคือ อารมณ์ ของผมดี
ผมมิได้ อารมณ์เสีย ทุกวันหรอกนะครับ 
หากแต่กลอนเศร้า แต่งง่าย กว่ากลอนหวาน
ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว