ไม่มีแล้วใช่ใหม.. คนที่คอยห่วงใยคนในใจ...คนร่วมฝัน ไม่มีความรู้สึกที่อบอุ่น..ที่คุ้นเคยในทุกวัน ไม่มีคนๆนั้นที่เคยบอกว่ารักกัน...ว่าเข้าใจ ไม่มีเสียงพูดจา.. ไม่มีคนที่คอยถามกันว่า..เธอรักกันใหม ไม่มีอีกแล้วความคุ้ยเคยเปลี่ยนเป็นความเกินเลยความห่างไกล คนที่เคยเข้าใจกำลังเดินจากไป.....ลับตา ยาที่จะรั้งให้เธออยู่ ได้แต่เฝ้ามองดู.........และคอยห่วงหา ความเป็นจริงก็เห็นอย่ก็รู้ว่า..เธอไม่กลับมา แต่ทำไมโอ๊ยใจบ้า..ยังคิดถึงหน้าเธอทุกวัน