กางแผ่นผืนผ้าขาวราวกระดาษ ฝนหมึกวาดคัดเน้นเป็นอักษร ทุกรอยเส้นร้อยเรียงเป็นขั้นตอน คงสะท้อนเงาหลังที่ฝังตรึง ในเส้นโค้งแผ่วพลิ้วดังคิ้วคาง ทุกเส้นบางอ่อนจางแต่โศกซึ้ง วาดโค้งเข้มดังคิ้วนางขมวดขึ้ง คล้ายปั้นปึ่งแง่งอนรอนหัวใจ ลากเส้นตรงลงตัดกระดาษขาว กลับอ่อนนุ่มลงราวกับเส้นไหม ดุจปลายผมข้างแก้มที่นวลใย ยังว้าวุ่นฝันใฝ่เพียงได้มอง ทุกแต้มจุดดำขลับดังแววตา เคยคร่าใจฉันทั้งสี่ห้อง เส้นปิดท้ายคือรอยยิ้มที่หมายปอง ยิ่งเหม่อมองยิ่งไขว่คว้าค้นหาเธอ --------------------------------------
29 มกราคม 2547 01:08 น. - comment id 208930
กลอนไพเราะมากมาย จนฉันไม่สามารถฝากคอมเม้นท์ได้ แต่ขอบอกไว้เลยคนไกล คุณแต่งกลอนไพเราะจับใจจริงจริง *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆเลยค่ะ เข้าใจเปรียบเทียบดีจังเลยค่ะ*-*
29 มกราคม 2547 01:36 น. - comment id 208946
หูยยย แวะเข้ามาอ่าน ไม่ผิดหวังเลยขอรับ ไพเราะมั่กๆ อิอิ
29 มกราคม 2547 03:08 น. - comment id 208973
อ่านแล้วคิดถึงคนที่วาดภาพด้วยพู่กันจีนเพราะภาพที่ได้ออกมาจะพริ้วไหวมากๆๆ เปรียบเปรยความรู้สึกผู้หญิงเปรียบดั่งภาพวาด...ดีจัง
29 มกราคม 2547 09:45 น. - comment id 208997
เพราะมากเลย สะดุดตั้งแต่ชื่อกลอนมีทั้งไทยทั้งจีน มาเขียนให้อ่านกันบ่อยๆนะ
29 มกราคม 2547 13:42 น. - comment id 209088
เพราะมากเลยคะ
29 มกราคม 2547 14:51 น. - comment id 209113
เข้าใจนำมาเปรียบเปรยกันนะค่ะ สวยงามดีจริง ๆ ^-^
29 มกราคม 2547 21:59 น. - comment id 209309
งึกๆ เก่งจังเลยฮะ เปรียบเทียบคำแล้วเห็นภาพเลยฮะ :)
30 มกราคม 2547 21:56 น. - comment id 209706
很好的意思 博士. 持續
21 กุมภาพันธ์ 2548 01:14 น. - comment id 283572
แต่งได้เพราะจังเลยนะ