เช้าวันนี้หมอกลงหนา ในอุราก็หวั่นไหว เพราะใจที่หายไป กลับรู้ได้ว่า...เจ็บ..และ..เย็นชา วันนี้ไม่มี...เธอแล้ว ใจผ่องแพ้วก็ขาดหาย ความสุขสดใสที่เคยมีมา เจ็บอุราเมื่อ...เธอจากไป สายลมที่ว่าหนาว ราวกับฟ้าที่มืดฝน ดั่งพายุที่โหมโรม ฟ้าฟาดฝนมาโดนใจ.....ดวงฤทัย...ใบ..ขาดรอน เมื่อคืนก็หนาวเหน็บ เจ็บอุราทนไม่ไหว น้ำตาที่มาจากใจ ก็หล่นไหลมาจากดวงตา แล้วเราก็นั่งทรุด นอนและมุดหมอนเขียงข้าง น้ำนองเอ่อล้นดวงตา ร้องคร่ำครวญหาและฟูมฟาย อีกสักพักมานั่งคิด เราทำผิดอะไรหนักหนา ทำไมเธอจึงต้องมาจากลา ก็ได้คำตอบว่า.....ไม่รู้จริง... จริง.....
28 มกราคม 2547 16:10 น. - comment id 208689
อ่านแล้ว พลอยหนาวเหน็บไปด้วยเลย มาทักทายค่ะ *____________*
28 มกราคม 2547 16:31 น. - comment id 208697
ใบคะ อยากให้ใบอ่านงานพี่นี้ดดดหนึงนะคะเผื่อจิตใจได้เป็นสุขค่ะ พี่ทิกิ http://www.thaipoem.com/web/poemdata/poemdata_45503.php
28 มกราคม 2547 22:31 น. - comment id 208807
อากาศช่างหนาวแนบ แต่แพ้ความเจ็บในใจฉัน ที่หนาวและร้าวเกินจะบอกหรือรำพัน เพียงเพราะฉันขาดเขาเฝ้าดูแล *-*เศร้าจังเลยคะ เป็นกำลังใจให้เจอคนรักใหม่เร็ว ๆ นะค่ะ*-*
29 มกราคม 2547 15:44 น. - comment id 209144
ขอขอบคุณที่ให้ กำลังใจ หนึ่งฤทัยยังมีค่า สำหรับฉัน กำลังใจแนบนั้น อยู่ในใจทรวง คงไม่หลวงไม่หลอก เหมือนที่เจอ ฉันนั้นคง ฟื้นได้ ไม่ยากนัก ขอขอบคุณคำกลอน ที่เหมาะสม ทุกถ้อยคำล้วนให้ จากใจโดยตรง ขอทุกคนจงสมหวัง อย่าเหมือนฉันเลย ขอบคุณครับ
29 มกราคม 2547 16:04 น. - comment id 209154
เป็นเรื่องจริงที่ฉัน ได้พบเจอ อย่าเพลอเรอเหมือนฉัน ที่ไหลหลง อีกเธอนั้นไม่กล้า พูดตรง ๆ ฉันนั้นคงม้วยมลาย ในกลางครัน เมื่ออ่านแล้วขอให้คิด ติ ตรองไว้ คนหลายใจมีได้ อย่าไหลหลง เอาพระธรรมคำสอน มาบรรจง มันก็คงไม่มีค่า อะไร ฉันพูดไปนั้นคง ไม่มีใครเชื่อ เป็นบทกลอนแสนเบื่อ น่าสงสัย เพราะชีวิตที่เคยมี ที่ผ่านไป มันไร้ใจสิ้นดี ไม่มีเกิน ไม่อยากเล่าชีวิต ในบางก่อน มันเคยสอนบทเรียน มามากโข ที่ผ่านไปให้มัน ไม่โกโร ไม่โกโสดื้อดึง ระหว่างใจ ยิ่งพูดไปก็ยิ่ง ไม่มีใครเชื่อ แสนจะเบื่อซ้ำไป ให้พิศวง เพราะชีวิตมีไว้ ให้บรรจง 85 พอทน คงสิ้นลมไป ยิ่งนิพพาน แล้วไม่ บรรลุธรรม เหมือน Tiki ทำ คำสอน ให้ไฉน ต้องขอบคุณสำหรับ คนไร้ใจ ที่เป็นแรงบรรณดานใจ ให้กับเรา