ผืนน้ำยามค่ำคืนทะมึนมืด รักที่ชืดจืดจางก็ห่างหาย แสงไฟส่องท้องน้ำล้ำเลาะราย อย่าได้หมายจะส่องถึงซึ่งส่วนลึก ผืนน้ำยามค่ำคืนยื่นหวั่นหวาด ทำใจขลาดแขยงให้ในยามดึก หวั่นใต้น้ำทำสิ่งใดให้ระทึก ยามที่นึกถึงก็หวาดเพราะขลาดใจ เปรียบใจเธอในยามไหนทำให้หวาด ทุกข์ที่กวาดเอามากองฉันจองใส่ เก็บเอาไว้ลึก-ลึก อยู่ภายใน หวั่นหวาดใจเธอจะให้ทุกข์ระทม เหมือนท้องน้ำยามค่ำคืนยากจะหยั่ง ใจพังพังยากจะฟื้นเคยขื่นขม จะคิดไหมว่าอีกใจต้องจ่อมจม เกรงรักคมจะบาดลึกต้องตรึกใจ
21 มกราคม 2547 12:50 น. - comment id 205742
สัญญาว่าจะเก็บเธอไว้ในใจให้ลึกที่สุด เหมือนมหาสมุทรเลย
21 มกราคม 2547 14:33 น. - comment id 205786
ชอบจังเลยครับ ฝากตัวด้วยคนครับ
21 มกราคม 2547 14:54 น. - comment id 205797
จิตใจคนเรายากแท้หยั่งถึงจริง ๆ สะด้วยสิค่ะ
21 มกราคม 2547 16:24 น. - comment id 205868
..ใจที่ตรึก นึกชม แม้ขมขื่น สักวันฟื้น ตื่นจากฝัน อันขื่นขม คงดีกว่า ดิ่งลึก ผลึกจม ดีกว่างม จมฝัน อันร้าวราน ใจตัวเองยังหยั่งยาก ใจคนอื่น..?!
22 มกราคม 2547 11:39 น. - comment id 205975
เด๋วก็สำลักน้ำแย่สิคะ...ต๋องแต๋ง
22 มกราคม 2547 11:39 น. - comment id 205976
เด๋วก็สำลักน้ำแย่สิคะ...ต๋องแต๋ง