แค่ตัวหนังสือก้อรักได้ไง

ไร้ใจ

เธอบันจงพิมพ์...ถ่อยร้อยคำหวาน
เธอหว่านล้อมให้หลงไหล
ด้วยอักษร....ถ่อยคำรัก
เธอถักทอพิมพ์...อักษรส่งให้กัน
ด้วยใจคิดแค่เล่นเล่น
แต่คนรับกับหลงเพ้อ
หลงละเมอ....ว่าเธอรักจริง
แค่อักษรหนังสือ
ฉันนี้ก้อหลงละเมอ
หลงรักเธอจนแทบบ้า
ด้วยอักษรถ่อยคำหวาน
ที่หว่านให้กัน....ชังสุขสันต์
หลงละเมอคิดว่ามีใจ
ด้วยใจหญิงที่อ่อนไหว
เจอคำอ้อนออนที่แสนหวาน
ก้อรักหลงเพ้อถึงเธอเลยไป
ก้อแค่ตัวหนังสือ
ใยใจจึงรักเธอมากเพียงนี้
ไม่เคยเจอเจอะ
ไม่เคยเห็นแม้หน้า
แต่หลงละเมอหลงบ้ารักเธอ
แปลกจริงใจเจ้ากรรม
กะแค่อักษรหนังสือที่เขาพิมพ์
ก้อหลงเชื่อเขา.....ได้ง่ายดาย
หยุด....ได้ไหม
ไม่รักกัน....ก้ออย่าพิมพ์
อักษรถ่อยร้อยคำหวาน
มาหว่านใจกันให้หลงเพ้อ
มันเจ็บ....มันทรามาร
ใจหญิงคนนี้บอบบางเหลือไร
ยามเธอหนีหน้าไป
ใจแทบขาด....ยามเธอมีใคร
เมื่อยามนี้ไม่รัก
ก้อขอร้องได้ไหม
อย่าพิมพ์คำหวานที่แทงใจกัน
รู้นะรู้ว่าเธอ....แค่เล่นเล่น
แต่ใจฉันมันเจ็บมา
เจอใครอ้อนคำหวานก้อหลงรัก
ชังเถอะนะก้อเรามันโง่เอง
แค่อักษรที่เธอพิมพ์ส่งให้กัน
ก้อบ้าหลงละเมอ
คิดเธอรักจริงไม่ทิ้งกัน
ยามนี้เธอมีใหม่
อักษรถ่อยคำหวานก้อหายจากไป
เหลือไว้แค่อักษรรักปักใจ
เหลือไว้แค่คาบน้ำตาที่อาบแก้ม
กุหลาบไร้ใจ