เหนื่อยมานานกับการเดินทางไกล ทุ่มเทใจให้ใครสักหนึ่งหน ให้หมดไปไม่นึกเลยว่าคน ที่บอกรักล้านหนจะผันแปร เธอมาทำให้รักแล้วผลักหนี ขอโทษทีที่ฉันมาอาศัย เล่นบทโศกรักวิปโยคแล้วจากไป เธออยู่ได้ไม่รู้หรอกว่าฉันซึม เดินตามเธอยิ่งเดินใจยิ่งท้อ ใจมันห่อเหี่ยวนักรักอยู่ไหน เธอมาลา ตีจากกันไปไกล ไม่ชอบใจบอกกันได้อย่ากลัวเกรง เธอปล่อยฉันคิดคนเดียวอยู่แบบนี้ พอกันทีที่ทุ่มไปใจโหวงเหวง เดินตามเธอไปไกลใจวังเวง อย่ามัวเกรงใจกันฉันเหนื่อยเกิน ยิ่งฉันเดินเข้าหาเธอยิ่งไกลห่าง ฉันอ้างว้างท้อแท้แม้เธออยู่ ยิ่งเดินใกล้ไปหายิ่งอาดูร ทำไม่รู้ในจิตใจกันและกัน
16 มกราคม 2547 14:37 น. - comment id 203509
-*- ไ ม่ เ อ า น ะ อ ย่ า คิ ด ม า ก ไ ม่ เ อ า น ะ อ ย่ า คิ ด ไ ป กั น ใ ห ญ่ ใ ค ร ไ ม่ รั ก เ ร า ก็ อ ย่ า ไ ป รั ก มั น เ ด่ ะ น ะ น ะ -*- สู้ สู้ -*-
16 มกราคม 2547 16:18 น. - comment id 203550
ใครบอกว่ายิ่งเดินยิ่งไกล แล้วเดินยังไงให้มันไกลอย่างนี้ เดินเร็วเข้าสิคนดี แล้วพี่จะคอย แซวเล่นครับ เพราะครับเพราะ
16 มกราคม 2547 16:22 น. - comment id 203552
อย่าไปเดินธรรมดา เล่นสเก๊ต ไปเถอะ
17 มกราคม 2547 00:16 น. - comment id 203807
ยิ่งเดินยิ่งเมื่อยล้า เหนื่อยอุราเธอรู้ไหม เพราะเธอไม่มีใจ เดินอย่างไรก็ไม่ทัน ยิ่งเดินยิ่งสับสน ว่าฉันทนตามเธอนั้น ทั้งทั้งเธอไม่มีกัน แล้วตัวฉันตามทำไม ยิ่งเดินยิ่งท้อแท้ หมดทางแก้ยอมแพ้ให้ พอแล้วไม่เดินต่อไป ฉันขอหยุดหัวใจไม่ขอร่วมเดิน *-*กลอนไพเราะดีค่ะ ชอบค่ะชอบ*-*