กวีบทเก่า

แอ็ปเปิ้ล

ภายใต้หมอน
มีหนังสือกลอนซ่อนไว้
เหงาขึ้นมาคราใด...
เหมือนถูกสะกดให้อ่านมัน
เมื่อก่อนไม่รู้จักความปวดร้าว
ไม่รู้จักความเหน็บหนาวที่เปลี่ยนผัน
ไม่เคยใยดี ไม่เคยคิดอยากจะผูกพัน
ไม่เคยยึดติดกับความฝันที่ร่วมแบ่งปันกับใครต่อใคร
จนวันหนึ่งได้รู้ว่า
ในวันที่เหว่ว้ามันช่างหวั่นไหว
เหงา อ้างว้าง ทรมาน เหมือนจะขาดใจ
ในวันที่ความรักได้ผ่านมาใกล้แล้วไปจากกัน
กวีบทเก่าที่อยู่ใต้หมอน
ทุกบททุกตอนถ้อยคำคอยย้ำเตือนมั่น
ความรักจบสิ้นเมื่อลมรักพัดผ่านผัน
กวีบทนั้น...ยิ่งอ่าน..ยิ่งย้ำ...ให้จมลึกดิ่งในทะเลน้ำตา
*****************************************************************
แต่ก่อนทุกครั้งทีไรได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แต่อ่านแล้วทิ้งมันไปไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
* ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า 
อ่านไปก็งั้นๆเรื่องราวที่ซ้ำๆ
อ่านไปยังช้ำซ้ำเติมเรื่องเก่า 
ต้องมีคนสมหวังต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำไม่ซึ้งไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเราจู่จู่ความเหงาก็เกิดมี 
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี 
ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา 
ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวังต้องเจ็บต้องเหงา 
เก็บความหมายทุกตอนเก็บอักษรทุกตัว
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีกให้มันช้ำเข้าไป 
ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้
อ่านไปอย่างช้าๆเรื่องราวคนช้ำๆ 
ให้มันตอกย้ำซ้ำเติมใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝันจะเจอเองสักครั้ง 
กับความผิดหวัง...ต้องเจ็บต้องเหงา 
ต้องเจ็บต้องช้ำเป็นอย่างตัวเรา