ไม่อาจเอ่ย...เผยความนัย

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

ภาพยังคงตราตรึงซึ่งเสมอ
แม้ว่าเราไม่พบเจอหรือเพ้อหา
ขอแค่เธอเป็นสุขทุกเวลา
ยังห่วงเธอเสมอมาแม้ลาไกล
ชีวิตฉันวันนี้ไซร้อยากให้รู้
ว่ามันเป็นของเธออยู่ ไม่หวั่นไหว
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเพราะคับใจ
รอยยิ้มใสยังจำได้ไม่เปลี่ยนแปลง
กลิ่นกายอันละมุนคว้างกรุ่นรัก
ช่างหอมนักจับใจไม่หน่ายแหนง
เธอยังเป็นหนึ่งในใจไม่ระแวง
เป็นเหมือนแรงสานฝันวันต่อไป
ขาดเธอไปใจฉันนั้นแทบขาด
เหมือนมันโดนมีดบาดปาดเอาไว้
ขาดเธอนั้นฉันจะเดินเหินอย่างไร
เธอจากไปประตูใจฉันคงปิด
นั่งมองเมฆลอยล่องบนท้องฟ้า
เอื้อมมือไขว่คว้ารักนั้นอันน้อยนิด
รักที่มีให้กับเธอเบลอเบือนบิด
เธอจึงคิดจากไกลไปห่างตา
ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี
รักที่มีให้เธอล้นเอ่อหนา
ยังคงรออยู่ตรงนี้ทุกเวลา
เมื่อเธอช้ำอุรามาหากัน
เพราะเธอคือชีวิตทั้งชีวิต
ฉันยังคงสำนึกผิดเรื่องวันนั้น
ว่าเธอมีความหมายคล้ายชีวัน
อยากขอโทษเรื่องวันนั้นฉันเสียใจ
แค่ความเงียบเลาะเลียบเทียบใกล้ชิด
ค่ำมืดมิดฉันรู้ใจอยู่ไหน
ไม่กล้าทำร้ายคนรักที่ปักใจ
ไม่สามารถเอ่ยไปได้ให้รู้เลย
มันก็แค่คำหนึ่งซึ่งง่าย-ง่าย
ทำไมฉันพูดไม่ได้คล้ายทำเฉย
ตลกตัวฉันแท้แค่เฉยเมย
ไม่ยอมเอ่ยไม่ยอมเผยความในใจ
หัวใจเธอยังอยู่อยู่ตรงนี้
ฉันไม่มีสิทธิ์ร่วมฝันอย่างนั้นได้
เพราะฉะนั้นอย่ารอฉันอีกต่อไป
ถึงเสียใจ เจ็บแค่ไหน ไปเถอะเธอ
สิ่งที่ทำลงไปในวันก่อน
มันมาหลอกมาหลอนย้อนใจเผลอ
สิ่งที่ผ่านพ้นมาทำเพื่อเธอ
สิ่งที่ฉันได้เจอ เธอปันใจ