หวนกลับสู่อดีต

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

แสงสดใสสาดส่องห้องที่ปิด
ข้างในจิตปวดร้าว เหงาสับสน
ความว่างเปล่ารุมเร้าเศร้าพิกล
นั่งทุกข์ทน จนเช้าเหงาตกเย็น
แสงสายัณห์ปิดฉากจากขอบฟ้า
เหมือนเงาเธอที่ลา พร่า ไม่เห็น
ความมืดเข้าครอบงำช้ำลำเค็ญ
ช่างยากเย็น เมื่อไม่เห็นทางที่เดิน
บางทีรักที่ฉันนั้นฝันหา
มันอาจดูไกลตาแลห่างเหิน
จะมีที่ให้พักไหม ใจเหนื่อยเกิน
ที่จะเดินคนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
อยากจะย้อนกลับอดีตที่คิดหวัง
ไปโอบกอดเธออีกครั้งยังได้ไหม
ตอนนั้นใบหน้าฉันมันเขินอาย
อยากเห็นรักสดใสของใจเธอ
อยากจะอยู่ในฝันครั้นเธอหลับ
วันนี้ได้แค่นับดาวคราวฉันเผลอ
เวลานี้ที่ทำได้เพราะใจเบลอ
ไม่สามารถพบเจอแค่เผลอไป
อยากจะหวนกลับไปในวันก่อน
อยากจะย้อนคืนวันอันสดใส
อยากจะได้เธอคืนมาสู่หัวใจ
จะไม่ยอมให้จากไปไหนอีกเลย
อยากจะย้อนคืนวันอันแสนสุข
ไม่อยากเห็นตัวเองทุกข์ แล้วถูกเฉย
ไม่อยากอยู่คนเดียวเปลี่ยวเหมือนเคย
อยากจะฟังที่เธอเอ่ย เผยความนัย
ยากเหลือเกินที่บังเอิญไม่ลืมรัก
ยากจะถอดใจที่ปักรักนั้นได้
แม้จะเอื้อมมือออกไปไกลเท่าไร
แต่สุดท้ายที่สิ่งที่ได้ ใจด้านชา
มองอาทิตย์อัสดงคล้อยลงต่ำ
ใจเจ็บช้ำ มากมายใกล้ผวา
เหนื่อยเหลือเกินรักนี้ที่คอยลา
ขอหลับตาในนิทราราตรีกาล
ฉันเสาะหาที่ที่ให้ใจพิงพัก
ความเหงาทักทายฉันช่างอ่อนหวาน
หัวใจฉันเจ็บปวดรวดร้าวราน
ความเศร้าพาลเกาะกุมใจไม่รู้ตัว