ไกลน้อง

เมธี หล่อประจักษ์ศิริ

ยามเจ้าห่างร้างไปไกลจากพี่
ดวงฤดีรันทดสุดทนไหว
จะนั่งลุกยืนเดินไม่เพลินใจ
ในฤทัยใฝ่เฝ้าเจ้ากลับมา
ยามเวลาเจ้าหายที่ชายห่วง
วันคืนล่วงแลลับพี่ถามหา
เป็นไปได้อยากเร่งวันเวลา
นาฬิกาหมุนไวดั่งใจดล
พี่เผ้าถามตามเมลล์เจ้าเคยให้
ส่งเมล์ไปก็ตีกลับมาทุกหน
ทำอย่างไรจึงจะได้ดังใจดล
ไม่ได้ยลน้องนางพี่ปางตาย
เจ้าหายไปไม่ส่งข่าวมาหาบ้าง
ไม่รู้นางห่างไปที่ไหนหมาย
พี่กับน้องต้องไกลกันเป็นพันไมล์
โอ้ใจชายท้อแท้นะเม่เอย
แม้ถ้าได้เคียงคู่อยู่กับน้อง
คงสมปองครองคู่ไม่อยู่เฉย
จะเฝ้าดูปลุกรักให้งอกเงย
แต่ไม่เคยได้ใกล้เจ้าไกลตา
พอคิดไปอกพี่นี้แสนทุกข์
ไม่มีสุขทุกข์เศร้าเฝ้าถามหา
พี่สุดแสนเป็นห่วงเจ้าดวงตา
แม่กานดาน้องอนงค์จงรับฟัง
อันตัวพี่เป็นชายจากบางกอก
เคยสำรอกทุกข์ทนแต่หนหลัง
มันเจ็บแปลบแสบอกนรกดัง
พะว้าพะวังรั้งรอไม่ขอใคร
อยู่คนเดียวเปลี่ยวเอกามาห้าเดือน
คล้ายมีเงื่อนเตือนจิตไม่คิดใหม่
กลัวจะซ้ำรอยเดิมเติมรอยใจ
ซ้ำเข้าไปให้ยิ่งชัดถนัดตา
แล้ววันนั้นน้องนี้พี่มาพบ
พอได้คบได้คุยได้ค้นหา
แม้ไม่ได้เห็นนางด้วงดวงตา
แต่เชื่อว่าใช่เจ้าที่เฝ้ารอ
เริ่มแรกคุยสนทนาตามประสา
แต่เวลาผ่านไปแปลกใจหนอ
ยิ่งคุยกันเรานั้นยิ่งถูกคอ
เรื่องสองหน่อเรานั้นเหมือนฝันไป
แต่พี่นั้นยังยับยั้งชั่งใจอยู่
พี่ไม่รู้ว่าต้องจิตคิดไฉน
ครั้นจะถามเจ้านั้นให้มั่นใจ
แต่รอยใจคอยย้ำทำไม่ลง
แล้วเจ้านั้นแง้มใจให้ได้เห็น
ว่าเจ้าเป็นอย่างจิตคิดลุ่มหลง
พี่จึงได้มั่นใจเจ้าอนงค์
จึงตกลงบอกรักเข้าจับจอง
จึงเอื้อนเอ่ยเผยใจที่ใฝ่ฝัน
อยากกระชับผูกพันสัมพันธ์สอง
หวังว่ารักเรานั้นจะสมปอง
เป็นคู่ครองเคียงกันทุกวันไป
พอเจ้ารับคำนั้นพี่พลันชื่น
จิตแช่มชื้นตื่นเต้นเป็นไหนไหน
ว่าเรานั้นจะได้ชื่นรื่นฤทัย
ทั้งสองใจพร้อมกันให้สัญญา
ว่าตัวพี่คนนี้จะรักมั่น
ไม่ทิ้งกันแม่ยอดปราถนา
จะเคียงคู่เจ้าไปไม่คลาดคลา
ทุกเวลาอยู่ข้างเจ้าเฝ้าดูแล
และอยากให้น้องนี้รอพี่ก่อน
น้องว่าตอนนี้น้องรอพี่แน่
เมื่อเราสองครองคู่คงสุขแท้
ไม่ท้อแท้รอได้ถึงหลายปี
คงไม่นานอย่างนั้นหรอกขวัญจิต
ด้วยพี่ติดงานเรียนอยู่อย่างนี้
ขอเวลานะที่รักสักสองปี
แล้วจะรี่รีบตลบไปพบนาง