ถ้าฉันรู้จักให้ ก็คงไม่นั่งช้ำใจอย่างนี้ ถ้าฉันรู้จักคำว่า อภัย เขาคงไม่เดินจากไปโดยดี ก็มัวแต่ทิฐิอยู่อย่างนี้ แล้วจะยังมีใครสนใจ ถ้าฉันรู้จักคำว่ายอม แล้วถนอมความรักนั้นไว้ ถ้าฉันรู้จักคำว่าพอ เขาคงไม่ท้อแล้วจากไป แล้วเป็นยังไง จากนี้ไปเขาคงไม่กลับมา ถ้าฉันรู้จักคำว่าแพ้ ก็คงไม่เป็นเด็กขี้แยที่ไร้เดียงสา รู้คำเดียวว่าต้องชนะ แต่กลับทำให้ตัวเองเสียน้ำตา บ้าดีไหมล่ะ แล้วจะพรรณนาถึงเขาทำไม ก็ดีแต่รักตัวเอง ไม่เคยกริ่มเกรงใครคนไหน คิดว่าตัวเองต้องได้เสมอไป ไม่สนว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร ปวดใจบ้างไหมกับสิ่งที่ได้ทำ เพียงสนใจความรู้สึกเขาบ้าง ก็คงไม่ต้องอ้างว้างเหงียบเหงาทนเศร้ากับความช้ำ ถ้าฉันรู้จักขอโทษ เขาคงไม่โกรธกับสิ่งที่ฉันทำ แค่ขอโทษสักคำ ก็คงไม่ต้องมารับกรรมอย่างนี้เรื่อยไป
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม 13 พ.ย. 2546 13:40 น. - ID 41378 
822
2
0
13 พฤศจิกายน 2546 17:24 น. - comment id 181198
ในเมื่อคิดได้คล้ายว่าสาย ตอนเธอหน่ายเธอเดินไปไม่กลับหัน เหลือไว้ที่ผันผูกกับความผูกพัน ระหว่างเธอและฉันที่ผ่านมา ยอมรับว่าเสียใจ ที่ไม่ยอมให้อภัยเธอตอนมีค่า มาคิดได้ก็คล้ายว่าจะสายและแสนเสียดายเวลา แต่ก็ไม่สามารถนำพาความรู้สึกดีดีระหว่างเราคืนมาได้เลย ***กลอนบทนี้แต่งได้ดีมากเลยค่ะ***
13 พฤศจิกายน 2546 23:03 น. - comment id 181311
คล้ายคล้ายว่าวันนั้นรั้นเหลือหลาย แต่วันนี้ก็คล้ายคล้ายรู้สึกได้ เอาเถอะนะ เจอกันก็ยิ้มกันใหม่ แล้วพูดตรงตรงใสใสจากใจเลย ขอให้โชคดีค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
