ความเหว่ว้า...เดินทางมาพร้อมลมหนาว ฟ้าสกาวมีดาวน้อย และดาวใหญ่ สายฝนพัดน้ำหลั่งทั่งหัวใจ น้ำตาไหล ลงหลั่งอย่างพรั่งพรู ชำระล้างหัวใจ...ใสสะอาด แล้วเอานำเอาชายหาดเข้าขัดถู ขัดให้ออกไปจากใจไร้เธออยู่ ไม่รับรู้ เรื่องราวนั้นของใคร น้ำค้างพราว อยู่ส่วนใดของในโลก คงมิอาจเศร้าโศก เทียบฉันได้ เจ็บปวดร้าวเจียนยิ่งหัวใจไหม้ มองอาทิตย์คราใดใจร้อนรน ปวดรวดร้าวที่รักเธอมากกว่า เธอเพียงเห็นคุณค่าแค่เศษผง เจ็บพอแล้วหรือยัง ??? ใจวุ่นวน กลับเถอะนะ...คนสู่คนเห็นค่าเรา