จากจันทร์ . . ถึงใจ คนไกลกัน

ม้าก้านกล้วย

วารวันคืนผ่าน
เนิ่นนานมาแล้ว
พระจันทร์ทอแสงพราวแพรว
ดั่งแก้วมณีอร่ามนวล
ฉันนั่งชมจันทร์
ค่ำคืนนั้นให้นึกหวน
มีเธอเคียงข้างชี้ชวน
ให้ชมแสงจันทร์นวลแสนสุขใจ
ลมพัดเอื่อยอ่อน
สะท้อนหัวใจให้หวั่นไหว
คืนนั้นฉันมีเธอใกล้
แต่ในคืนนี้ไม่มีเธอเคียง
จันทร์คืนนี้จึงดูหม่น
ไร้คนหยอกเย้ากระซิบเสียง
คงมีก็แต่เพียง
เสียงหัวใจฉันร่ำไห้ส่งไปกับจันทร์
                                                          สกุลตา

ฝากจันทราดวงเสี้ยวดวงเดียวกัน
กับดวงที่เธอนั้นรำพันถึง
สัมพันธ์วันจากลายังตราตรึง
คำซึ้งซึ้งที่เอ่ยไว้จำได้ดี
ใช่ว่าเธอเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
เพราะหลายหลายเพ้อบ่นจากคนที่
จากลามาวันนั้นมั่นไมตรี
ทุกนาทีพร้อมสำหรับจะกลับไป
นั่งคิดคำตอบต่อคำง้องอน
นั่งคิดกลอนหวานหวานมาหว่านไหว
นั่งคิดเพลงซึ้งออเซาะเพราะพิไร
นั่งคิดไว้ร้องกล่อมขวัญคืนจันทร์สวย
คิดถึงนักประจักษ์แล้วว่าไร้เธอ
มักมองเหม่อหมองหม่นเหมือนคนป่วย
ถลิวหาอุ่นไอใครจะช่วย
คิดถึงด้วยความจริงใจใช่แกล้งทำ
อีกไม่นานหรอกนะจะกลับไป
ไปเก็บเกี่ยวหัวใจให้ดื่มด่ำ
หนุนตักชมพักตร์เจ้าทั้งเช้าค่ำ
จิตจดจำหมดใจไม่ลืมเลือน
ความจริงการห่างไกลเพื่อใกล้ชิด
ใจยิ่งคิดมากเพียงใดไม่กลบเกลื่อน
จึงฝากความโหยหามากับเดือน
ให้เป็นเพื่อนไว้พลางพลางยามห่างรัก
(ม้าก้านกล้วย)