หนทางไกลยาวทอดอยู่เบื้องหน้า สุดปลายฟ้าที่นั้นมันคือฝัน พึ่งเริ่มก้าวบนทาง นี่คือฉัน บางทีหวั่นทางไกลฤเดินไหว? ทางของเธอแม้เป็นคนละสาย แต่อาจคล้ายลิขิตเราพบกัน ทางสองทางขนานของเธอฉัน ร่วมคืนวันทุกข์สุขกับฉันไหม? เธอคิดหวั่นซักวันจักต้องพราก หากขนานด้วยกันแค่วันนี้ แล้ววันหนึ่งสองทางกลับห่างหนี คงจะดีสองเราอย่าร่วมทาง กลอนนี้ยังแต่งไม่จบ เพราะเรื่องราวยังคงดำเนินอยู่ หากวันใดที่กลอนนี้แต่งได้จบ ก็เพราะเรื่องราวนี้ได้เป็นแค่เพียงความทรงจำแล้ว