เมื่อความฝันเต็มตื้นด้วยน้ำตา.. ฉันจึงไม่รู้จะหารอยยิ้มที่มีค่าจากที่ไหน เมื่อแม้แต่การคิดถึงเธอซึ่งเคยเป็นความสุขของใจ กลับกลายเป็นความหม่นไหม้..และความอ่อนแอ เมื่อสองขาแทบไม่มีแรงจะยืนอยู่ไหว ร่างกายที่ยังมีหัวใจกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครแยแส รักตัวเองยังไม่กล้ารัก..เพราะเกลีดความอ่อนแอ ร้าวรานกับบทเรียนของคนแพ้..เจ็บเกินไป เมื่อความจริงกับความฝันเลวร้ายไม่ต่าง.. ที่ตรงไหนจะเป็นที่ว่างของความอ่อนไหว ส่วนใดของโลกที่จะยอมรับคนพ่าย..นอกจากการหมดลมหายใจ ฉันจะมีลมหายใจไปอีกเท่าไหร่ จะหนีไปที่ไหน..ให้พ้นใจของตัวเอง
ยังแคร์ 21 เม.ย. 2546 19:44 น. - ID 32656 
1023
9
0
21 เมษายน 2546 19:57 น. - comment id 129517
รอยยิ้มที่นี้ไงคะ --- Thaipoem มีรอยยิ้มมากมายเลยค่ะ ---
21 เมษายน 2546 20:06 น. - comment id 129523
หนียังไงจาพ้นใจตัวเองอะ น่านสิ ไม่รู้เหมือนกัน อิอิ
21 เมษายน 2546 21:16 น. - comment id 129571
หนีไม่พ้น ก็อย่าหนีเลยนะ
21 เมษายน 2546 21:36 น. - comment id 129596
ขอบคุณค่ะ.. นั่นสิเนอะ หนีไม่พ้นหรอก
22 เมษายน 2546 10:00 น. - comment id 129776
ทำไมมันถึงได้เศร้าอย่างนี้ล่ะเนี่ย
23 เมษายน 2546 18:56 น. - comment id 130394
อิอิ นั่นน่ะสิ
3 พฤษภาคม 2546 05:55 น. - comment id 134732
จะตายไม๊เนี่ย...โอ้ย....
3 พฤษภาคม 2546 20:06 น. - comment id 134898
ใกล้ๆอ่ะพี่ ยังไม่ถึงตาย
4 พฤษภาคม 2546 14:25 น. - comment id 135121
โห หวาน ว่าพี่เศร้า เราก็เศร้าไม่ต่างกันเลยนะ อิทธิพลของกลอนเศร้า มันขลังนะน้อง จำได้ไหมที่เคยบอกพี่น่ะ
4 พฤษภาคม 2546 19:53 น. - comment id 135240
ช่ายเลยพี่ มันมีอาถรรพ์
2 มิถุนายน 2546 22:22 น. - comment id 142671
ตามอ่านย้อนหลังนะจ๊ะ... แต่งได้ดีเหมือนเดิมเลย..อ่านแล้วเกิดความรู้สึกเหนื่อยและท้อไปด้วยเลย
6 กุมภาพันธ์ 2547 20:27 น. - comment id 145215
ขอบคุณย้อนหลังค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
