บทกวี..กับยามฝนตก

รุ้งสวรรค์

     ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
รุ้งขึ้นเป็นสายที่ตรงขอบฟ้า
วิหคเริ่มออกบินสู่นภา
หมู่สกุณาแวกว่ายออกสู่ชล
     ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
น้ำตาไหลเป็นสายไม่หายไปพร้อมฝน
เพราะรักแล้วช้ำเวียนวน
ความรักของคนช่างแปลกสิ้นดี
     ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
น้ำไหลเป็นสายไหลไปทุกที่
ไม่เคยมีใครมาหยุดได้สักที
เหมือนเวลาที่ไม่เคยรอใคร
     ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
เธอกับฉันเดินเล่นสายฝนไป
ปล่อยตัวและปล่อยใจ
ปล่อยให้น้ำไหลชะล้างใจที่อ่อนแอ
     ยามเมื่อฝนตกโปรยปราย
ยังมีคนที่จิตใจยังไม่แพ้
ขอสู้ต่อไปแม้ไม่มีใครเหลียวแล
ขอเพียงแค่...มีเพียงเธอเป็นกำลังใจ				
comments powered by Disqus
  • ลำน้ำน่าน

    19 เมษายน 2546 17:42 น. - comment id 128363

    เวลาฝนตก  กางร่มหนึ่งคัน
    ไออุ่นจากลมหายใจ
    มีความหมายเกินคำจำนรรจ์
    ความเหน็บหนาวมลายไปพลัน
    เราอุ่นกันแค่เพียงสองคน
    ภาวนาขอให้ฝันอย่าเพิ่งหยุดเลย
    เจ้าพระคุณ.....
    
    บทกวีงดงามนะครับ ด้วยประทับใจทุกบทกวี
    ที่รังสรรค์จากธรรมชาติ ธรรมดา ธรรดา
    เป็นกำลังใจให้นะครับ
  • แม่มดน้อยค่ะ

    19 เมษายน 2546 23:10 น. - comment id 128498

    ฝนตกแม้ไม่มีร่ม. . .ถ้าได้ยืนอยู่กะคนที่เรารัก
    ก็อบอุ่นได้ ไม่เหน็บหนาว
    
                =^____^=
  • ใบบอนแก้ว

    20 เมษายน 2546 10:11 น. - comment id 128654

    .....ความคิดเห็นของผม..เหมือนกับ คุณแม่มดน้อยค่ะ...เพราะผมเป็นพวก..ใจปอนๆ....
    
    ....................สวัสดีครับ................................
  • รุ้งสวรรค์

    21 เมษายน 2546 09:02 น. - comment id 129156

    ลำน้ำน่าน พุดพัดชาหรือป่าว แม่มดน้อยมีอิทธิฤทธิ์หรือไม่  ใบบอนแก้ว หายากนะสมัยนี้
    ทุกคนที่มีจิตเป็นบทกวี นั้นแล
    เขาว่า เป็นบุคคลที่แสนจะอ่อนโยน และจินตนาการไร้ขอบเขตสิ้นดี...
    ขอบคุณที่ให้กำลังใจครับผม
    
  • รุ้งสวรรค์

    21 เมษายน 2546 09:06 น. - comment id 129158

    ยามฝนตกโปรยปราย
    สองเราวิ่งเล่นสายฝน
    สองเราจูงมือวิ่งวน
    สองเราเปียกฝนชุ่มตัว
    
    ยามฝนตกโปรยปราย
    สองเรากระหายความรัก
    สองเรารู้จักกันดี
    สองเราจะไม่หนีห่างกัน
  • ลำน้ำน่าน

    23 เมษายน 2546 13:07 น. - comment id 130264

    ลำน้ำน่าน กับ พุดพัดชา เป็นคนละคนกันครับ
    หาใช่คนเดียวกันใหม  หากแต่อย่างหนึ่งที่คล้ายกัน น่าจะเป็นการหลงไหลในธรรมชาติ ป่าเขาลำเนาไพร  ประสบการณืร่วมที่มีกับธรรมาชาติ
    มักจะถ่ายทอดออกมาหวานไหว พอพอกันเสมอ
    บังเอิญที่คล้ายกัน กับการเพียรสรรค์บทกวีที่วิจิตรครับ
  • แอ็ปเปิ้ล

    27 เมษายน 2546 16:08 น. - comment id 132002

    แต่งได้เก่งจัง...อ่านแล้วรู้สึกเย็น ๆ ดีนะเนี๊ยะ
    แต่ตากผนนาน ๆๆ  เดี๋ยวไม่สบายนะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน