จักสะอื้นอื่นใดได้เกินกว่า อกสะอื้นอุรายามลาร้าง แม้แดดส่องตรงหน้าฟ้าสว่าง ใจยังคงครวญครางอย่างฟ้าตรม ลมสงัดฟ้ามืดแสงจันทร์หม่น คงมีอีกหลายคนที่ขื่นขม แต่วันนี้ฟ้าสว่างดาวพร่างพรม เราคนเดียวที่ระทมอารมณ์ใจ ชลนัยไหลล้นทนได้อยู่ แต่ไม่รู้ว่ามีดชนิดไหน ที่ชำแรกแทรกลึกถึงข้างใน ตรงที่แก่นฤทัยกลางใจข้า มันเจ็บปวดรวดร้าวราวแหลกเหลว พิษแผ่ซ่านรวดเร็วเกินรักษา กัดเซาะทั้งใจกายไร้เยียวยา ฆ่าข้าตายเลยดีกว่าข้าต้องทน