ปลูกรักใหม่ด้วยความเข้าใจกัน

พิราบสีขาว

วิ่งผ่านกาลเวลามาแสนนาน
ประทานชีวิตไปสู่ทางแห่งฝัน
เดินทางเคียงคู่อยู่ด้วยกัน
ไม่มีวันไม่รักหักห้ามใจ
เปรียบดั่งทะเลโอบอุ้มพื้นทราย
เปรียบดังกายคู่กับจิตพิศมัย
เปรียบเข็มนาฬิกากับเลขเสกสรรค์ใจ
หนึ่งดวงหฤทัยมีไว้คู่กับเธอ
ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้
อันใจนี้มีแต่จิตคิดพร้ำเพ้อ
ที่เขียนกลอนมาเพราะอยากเจอ
เผื่อว่าเธอเปิดอ่านให้ดาลใจ
ว่ามีใครคนหนึ่งยังรักอยู่เสมอ
ขอให้เธอจงโปรดได้เข้าใจ
อันว่าเวลาที่ฉันไม่อาจมีให้
ขอจงอภัยในทิฐิฉันถือตัว
ไม่บอกความต้องการให้เธอรู้
เพราะกลัวเธออยู่บนความทุกข์ฉัน
จะมีบ้างไหมที่เธอคิดถึงกัน
ช่วยเติมฝันให้ใจใฝ่คะนึง
ไม่เข้าใจแล้วใยต้องโกรธ
ทำเหี้ยมโหดประชดประชัน
เธอดื้อดึงจนเราต้องเถียงกัน
มีบ่อยที่ฉันก็กระทำผิดเอง
เธอนั้นชอบใช้อารมณ์เข้าห้ำหั่น
ส่วนฉันก็ใช้เหตุผลเข้าอ้าง
ดูเหมือนความเห็นจะไปคนละทาง
แต่ก็ต่างใช้อารมณ์เช่นเดียวกัน
ตอนนี้ฉันขอให้เธอโอนอ่อน
ให้เหมือนตอนเริ่มริรักกันใหม่
อย่าให้อารมณ์นั้นเข้ามาเป็นใหญ่
เหนือห้วงแห่งใจของเราสอง
อยากจะเป็นดินประคองเหนี่ยวรั้ง
อยากให้ฝังรากแก้วแล้วไหลลงดิน
ไม่อยากให้ต้นรักหักโค่นลงสิ้น
อยากให้ถิ่นแห่งความรักผลิดอกบาน