ราตรีอันมืดมิด สะกดจิตให้คิดถึง ดาราพาคำนึง เธอผู้ซึ่งตรึงใจเรา จันทรยามอ่อนแสง ราวกับแผลงศรความเหงา อ้ำอึ้งสะอื้นเบา โอ้แสนเศร้าเขาจากไป วันนั้นถึงวันนี้ ไม่เคยมีที่วันไหน ไม่ขอพรให้ยาใจ เธอผู้ไกลไม่อาจคืน ถึงแม้ดาราลับ จันทราดับมิอาจฝืน แต่ฉันผู้ที่ยืน- ยันยามตื่นคือรักเธอ