โลกทั้งโลก ยามนี้ ดูสีโศก ฟ้ากว่ากว้าง อุปโลกน์ เงาหม่นเหงา ชีวิตข้า เหลือลม หายใจ ออก-เข้า คิดถึงเขา คนไกล หัวใจครวญ แค่หนึ่งวัน ผันผ่าน ก็นานหนัก โอ้คนรัก เมื่อไร จะได้หวน หยิบโทรศัพท์ กลับสะกิด คิดทบทวน อย่าไปกวน ให้เขาพัก หักห้ามใจ จะโทรไป ก็ไม่กล้า น้ำตาหยด ร้าวรันทด กว่านี้ มีอีกไหม รักแล้วต้อง จำพราก จากกันไกล คนของใจ เมื่อไหร่พร้อม มากล่อมนอน
21 กุมภาพันธ์ 2546 17:42 น. - comment id 109999
ก็ประมาณว่าจะถูกล้อเรื่อย เรื่องกลอนที่ไม่ค่อยจะเป็นรูปเป็นร่าง เนื่องจาก สีน้ำฟ้า มักเป็นอะไรที่มีโรคประจำตัวน่ะค่ะ แหะ ๆ โรคความดันทุรังสูง ไง๊.. นะ บทนี้..บอกตรง ๆ ว่าภูมิใจกับงานในช่วงนี้ เป็นบทที่ตั้งใจมาก ขนาดว่าเบื้องหลังการถ่ายทำคือการเจาะถนนดังมากกกก..เธอยังได้มาขนาดนี้ ไม่ให้ปลื้มได้ไง (((((((ใครไม่ชม ก็ชมตัวเองล่ะ งานนี้..))))))))))) (((((((((((((((((((ไม่ว่ากันน๊าา)))))))))))))))))))))))))))))
21 กุมภาพันธ์ 2546 20:59 น. - comment id 110029
ไม่ว่าหรอกคร๊าบ..ก็กลอนเพราะขนาดนี้ ....ถ้า พี่แจมภูมิใจมันก็เปนเรื่องธรรมดาแหละคร๊าบผม ผมรู้!!!!
24 กุมภาพันธ์ 2546 12:20 น. - comment id 110362
จะถ่อมตัวไปใยสีน้ำฟ้า โวหารกล้าขนาดนี้หาที่ไหน มีเสียงดังก้องฟ้า..มากวนใจ เธอยังสามารถไซ้ร์..แต่งได้ดี.......... ..พราวฝัน.ขอมาแจมด้วยคนนะคะ.. ..ทีหลังอย่าคิดมาก คิดนาน คิดถึงใคร ก็โทรเลยค่ะ...นะๆๆๆ.........
10 มีนาคม 2546 15:25 น. - comment id 113505
หุ หุ หุ โดนใจอ่านะ เดี๋ยวลากพี่กี้มาอ่าน หุ หุ หุ