@..จำใจลา

อัลมิตรา

   
(๑)
โอ้ระวีรุ่งฟ้ามาเยี่ยมแล้ว
จำต้องแคล้วจากเจ้าเมื่อคราวสาง
สุดรำพันครั่นอกวิตกพลาง
เพียงเอ่ยอ้างดั่งใจดุจวายปราณ
(๒)
เห็นนวลน้องผ่องพรรณ...แสนรันทด
ยังปรากฏในใจคล้ายเพลิงผลาญ
จำต้องไกลไปแล้ว...คลาดแคล้วนาน
เยาวมาลย์...นั้นคง...พะวงใจ
(๓)
ยังตราตรึงถึงเจ้า...ทุกเช้าค่ำ
จารจดจำคำหวานครั้นสดใส
อีกมือน้อยคอยโอบ...ประคบใจ
สุดอาลัย...ไกลกัน...ครั้นสั่งลา
(๔)
โอ้ระวีรัศมีที่ฉานฉาย
ไยย่างกราย...คล้ายพรากคนรักข้า 
ขอเคียงคลอพนอเย้า...เฝ้ากานดา
ตราบสิ้นฟ้าตะวันดับ...ลับนิรันดร์
(๕)
แต่ความจริงสิ่งนี้...ไม่มีหรือ
ยั้งฉุดมือถือแขนแม้นเส่าสั่น
อีกหัวใจคล้ายดับกับแสงตะวัน
จวบปีวันผ่านพ้น...จนเกินรอ
(๖)
โอ้ดอกไม้พิไลพรรณอันบานกลีบ
ก่อนเคยหนีบเหน็บมือถือให้ขอ
พี่จะซ้องต้องมวลนวลละออ
ยังหยอกล้อพ้อพลั้ง...ดังกังวาล
(๗) 
ครั้นพรากเจ้า...รุ่งเช้าคงโรยร่วง
แสนเป็นห่วงน้องนุชสุดฟุ้งซ่าน
ยากตัดใจไกลกัน...พลันรนราน
โอ้นงคราญ...จำพรากยากตัดใจ 
(๘)
แสนห่วงใยให้หวงแม่ดวงจิต
อยากชมชิดสนิทแท้แม้เป็นได้
จะกล่อมนอนอ้อนพร่ำลำนำไป
หวลอาลัยในรัก...จำหักลา