ริมหาดทรายสีขาว มีหญิงสาวนัยน์ตาเศร้า ขีดเขียนคำว่าเหงา คลื่นซัดเข้าก็เลือนพลัน พอถ้อยคำลบไป ก็เขียนใหม่อยู่อย่างนั้น ก็รอยทรายกับความผูกพัน ไม่ต่างกันสักเท่าไหร รักทั้งที่รู้ว่าแพ้ เขียนถึงแม้ต้องเขียนใหม่ คิดถึงทั้งที่คุณไม่ใส่ใจ ต้องบอกมั๊ย..ทำไมทำ
15 กุมภาพันธ์ 2546 18:31 น. - comment id 109101
ทำอะไรไว้ก็..จำ ๆ ไว้อย่างนี้น่ะดีแล้ว งานเลี้ยงมันมีเลิกรา แต่วันพระ..ก็ไม่ได้มีหนเดียว จามมมว้ายยย -เจ้าตัวดี..ของพี่นั่นแหละ-
16 กุมภาพันธ์ 2546 12:38 น. - comment id 109182
อ่ะน่ะ. มายมีแค้นอ่ะ? เราก็เพียงพูดแซวเล่นอ่ะ. งั้นเอางี้...จะเอาลูกเนียงไปขอขมาได้ป่ะล่ะ? ปล. เปลือกลูกเนียงทำต่างหูได้ 5555 สวยออก. (ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์)