เพราะเธอคือวันวานที่ผ่านลับ... หัวใจจึงแหลกยับดับความฝัน ทอดสายตามองหาต่อหน้าจันทร์.. ร่ายคืนเหงาที่เงียบงันด้วยน้ำตา... เพราะไม่เคยลืมวันวานให้ผ่านคล้อย จึงจมพร่าน้ำตาปรอยยามคอยหา ฟ้าผืนกว้างทางแสนไกลสุดปัญญา... ทั้งที่อยากพบหน้าแทบขาดใจ.... ภาวนาขอจันทร์เจ้าดาวพราวจ้า... ไปทดแทนความห่วงหา..จะได้ไหม... คนเหว่ว้า..ยังมองหา..แต่คนไกล เพราะเธอคือ..หนึ่งใน..หัวใจเดียว....