ที่หยดหมึกขาดหายไม่ขีดเขียน ไม่มีแม้แวะเวียนเพียรมาหา ทิ้งดินสองอหักเจ้าปากกา ด้วยเพราะว่าหลงระเริงกระเจิงไป หลงในรสลึกล้ำทุกค่ำเช้า แล้วลืมตัวมัวเมาไม่เอาไหน ทั้งสุรายาดองถองยันไวน์ ไม่สนใจงานการพาลเกเร ก็มันกลุ้มรุมเร้าเศร้าเพราะรัก แล้วเพ้อพกอกหักชักไขว้เขว ประชดรักเลยดื่มเหล้าเมาหยำเป เดินโซเซโซซัดมิตัดใจ กว่าจะลุกฉุกคิดว่าผิดแล้ว จอดไม่แจวเพราะอกหักรักสลาย เรื่องแค่นี้มันขี้หมาน่าไม่อาย จึงตัดใจให้หักลืมรักเดิม