แม้หัวใจ วันนี้ ไร้ที่ตั้ง ไร้ที่หวัง ที่พักพิง ที่มั่นหมาย เหมือนต้องอยู่ โดดเดี่ยว และเดียวดาย แอบร้องไห้ บ่อยครั้ง เหมือนอ่อนแอ เพียงแค่ขอ ใครสักคน มาชิดใกล้ มาห่วงใย มาเข้าใจ และห่วงหา อยากให้มี ใครคนนั้น ที่ผ่านมา เห็นคุณค่า หัวใจบ้าง ก็ยังดี
25 พฤศจิกายน 2545 12:19 น. - comment id 97735
สักวันหนึ่ง...คงมีคนเข้าใจเรา...ขอให้มีกำลังใจต่อไป...กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ค่ะ..
25 พฤศจิกายน 2545 22:04 น. - comment id 97803
ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจดี ๆ จากราชิกา
27 พฤศจิกายน 2545 22:57 น. - comment id 98207
อย่าลืมเข้ามาฝากกลอนบ่อยๆ นะครับ