...วันที่ผมจมทุกข์ลุกไม่ขึ้น สุดจะมึนหาใครก็ไม่เห็น แม้แต่คุณขุ่นหมองมองชาเย็น ยามลำเค็ญคุณนั้นพลันห่างตา ...ถึงวันนี้ที่ผมล้มแล้วลุก พ้นจากทุกข์ขึ้นได้ไยมาหา ขอขอบคุณอุ่นไอที่ให้มา หมดเวลาแล้วครับ...สำหรับคุณ...
23 พฤศจิกายน 2545 06:39 น. - comment id 97368
:) อรุณสวัสดิ์ค่ะ
23 พฤศจิกายน 2545 09:02 น. - comment id 97377
ถ้าเป็นผมนะ ทั้งงงมึนหาใครให้มองเห็น จะแก้เป็น สมองมึนมองหาใครก็ไม่เห็น
23 พฤศจิกายน 2545 09:04 น. - comment id 97378
หรือถ้าอยากใช้ 8 คำ ก็ตัด หา ออกก็ได้
23 พฤศจิกายน 2545 09:45 น. - comment id 97385
...ขอขอบคุณครับ...ลุงเวทย์(ขอสมัครเป็นหลาน ณ นาทีนี้เลย คงไม่รังเกียจหลานคนนี้นะครับ) ผมแก้แล้วครับ...แต่ยังไม่หมด...หวังว่ากลอนบทต่อไป...คงได้รับคำติ...จากลุงเวทย์บ้างไม่มากก็น้อย... ...สวัสดีครับ...
23 พฤศจิกายน 2545 20:22 น. - comment id 97438
บทกลอน...เชิงประชด.ประชัน..ช่ายป่าวค่ะ.. อิอิอิ.. ...ขำจัง... มัย..จัยยยร้ายจังค่ะ...