ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมตะวันทอแสงบาง ทอดความรักที่เจือจางไปสุดฟ้า จิบกาแฟถ้วยเก่า..วางภาพของเราตรงปลายตา แล้วความเหงาเหว่ว้า..ก็คลืบคลานเข้ามาจนพร่าเบลอ ฉันร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เมื่อลมหายใจของการมีชีวิตอยู่มันเพ้อเจ้อ เหนื่อยกับการมีเธอในความคิด...ท้อกับการไม่มีสิทธิ์จะได้เจอ ได้เพียงฝันเพียงละเมอ..กับตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นที่เดินจากคนละทาง การใช้ชีวิตก็เป็นไปอย่างเบาบางและคว้างเคว้ง ค่ำลงเมื่อไหร่...นอนลงถอนใจกับเสียงเพลง ปิดไฟมืดสนิท..จนวังเวง..คนลำพัง เป็นวังวนที่เหมือนไม่มีจุดจบ เมื่อไหร่จะหยุด..จะพบ..ในความหวัง ปลดปล่อยฉันเสียที..จากแรงย่ำยีที่พันธนาการ ฉันโดนขังไว้นานแสนนาน...ฉันอยากออกไปพบความอ่อนหวานของความรัก
ต้นไผ่ 11 พ.ย. 2545 19:01 น. - ID 25894 
1086
3
0
11 พฤศจิกายน 2545 19:05 น. - comment id 95059
บอกฉันได้นะ ถ้าหากเธอท้อแท้ ถึงเธอจะแพ้เธอยังมีฉัน.....
11 พฤศจิกายน 2545 19:06 น. - comment id 95060
พี่นุ้ย คิดถึงมากค่ะ กลอนเพราะสุดๆ สู้เขาเนอะ เปงกำลังใจให้ก๊ะ
11 พฤศจิกายน 2545 19:10 น. - comment id 95061
ขอบคุณนะคะ พี่นัน พี่สาวที่แสนดีเสมอ ขอบใจนะจ๊ะ น้องเก็ต..น้องสาวที่น่ารัก รู้แล้วว่า กำลังใจดีๆหาได้แถวๆนี้นี่เอง@^_^@
11 พฤศจิกายน 2545 22:36 น. - comment id 95117
เป็นกำลังใจอีกหนึ่งกำลังใจนะ ลืมกันยัง
12 พฤศจิกายน 2545 17:29 น. - comment id 95256
ไม่มีทางลืมพี่หวานแน่นอนค่า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
