นกกระจอก หยอกเย้า กลางสายฝน ที่ล่วงหล่น บนดิน รินลงมา อยู่เป็นคู่ ผู้เมีย เคลียคลอเคล้า ทำเอาเรา เหงาใจ ไปอีกที ยามฝนหนาว ตกลง บนผืนดิน ทุกสิ่งสิ้น มีคู่ ให้สุขขี คอยแอบอิง พิงกาย หายเย็นดี แต่ฉันนี้ ต้องหนาวเย็น เป็นประจำ นั่งกอดเข่า คลายหนาว อยู่เพียงหนึ่ง ไร้คนซึ่ง เคียงกาย ให้หายช้ำ ไม่เคยอุ่น อุ่นกาย แม้ฝนพรำ ความหนาวย้ำ ย้ำเย็น เป็นทวี