**แผ่ว.. ฉันนิ่งเงียบงันราวคนใบ้ ฟังเสียงสะอื้นให้.. ของคนตรงหน้า หยดแล้วหยดเล่า.. เจ้าดวงน้ำตา กลิ่งหล่นเปื้อนหน้า ชะรอยแป้งเป็นทาง **ดวงตาฉันดูว่างเปล่า แฝงด้วยความหม่นเศร้าอ้างว้าง ปล่อยให้เธอเล่าเรื่องที่ผ่าน เพื่อให้ฉันเป็นที่ระบายความอึดอัดใจ **สิ่งที่เธอพร่ำเรียกหา เป็นสิ่งมีค่าที่ฉันสามารถมอบให้ หากแต่มันแผ่วเบากว่าเสียงที่เธอร่ำไร ความห่วงใย.. กำลังใจที่ส่งไปจึงไกลเธอ
30 ตุลาคม 2545 14:34 น. - comment id 92530
เพราะจังเลย =^_^= ชอบที่สุดเลยล่ะ. . . พี่ชาย แต่งแต่กลอนเพราะ ๆ อ่ะ . .อิจฉาจัง ^__*
30 ตุลาคม 2545 17:48 น. - comment id 92571
อบอุ่นน่าอยู่ใกล้จัง บางทีคนที่บอบช้ำก็อาจต้องการแค่คนคอยรับฟัง จริง ๆ
12 พฤศจิกายน 2545 00:21 น. - comment id 95137
เพราะมากครับ