บนถนนแห่งความเป็นจริง เมื่อคนเราถูกทอดทิ้งให้เหงา บนถนนที่เป็นทางทอดยาว เราคงต้องเดินหนาวเพียงลำพัง เมื่อสายลมพัดผ่านหน้า เมื่อสายตายังคงจ้องมองเขา เมื่อถึงทางแยกระหว่างสองเรา เมื่อนั้นความเศร้าก็เริ่มเข้ามา ทำหน้าตาให้มันยิ้มสู้ เราต้องอยู่ได้โดยไม่มีเขา เราต้องเดินได้ด้วยตัวของเรา แม้ไม่มีเขาที่คอยเดินร่วมทาง