รู้ทั้งรู้ว่าเธอนั้นไม่รัก ประจักษ์อยู่แก่ใจเจ้าแล้วหนา แต่ไม่รู้เป็นอะไรตอนสบตา กายเหนื่อยล้าหน้ามืดคล้ายเป็นลม ตอนเจอะเจออยากทักแต่ไม่กล้า ตอนเจอหน้าเธอเมินใจขื่นขม ทุกข์อะไรจะสู้ทุกข์อกระทม ฉันฝืนข่มห้ามใจให้ห่างเธอ ไม่ว่าเธอรักใครอยู่ตอนนี้ ไม่ว่ามีทุกข์โศกอยู่เสมอ ให้รู้ไว้ยังมีคนใจละเมอ เป็นห่วงเธอทุกครายามหลับนอน..